Altijd Even Goor; Het Avondeten!

Terugkijkend op mijn jeugd, denk ik: arme, arme moeder van ons. Wij, de vier miezerige, muizerige kinderen van mijn moeder, waren rampzalig slechte eters. Wij aten niks. Wij kenden geen honger. Wij vonden al haar eten OF goor OF ranzig OF smerig OF walgelijk. 

Als mijn moeder haar gerechten voor onze schriele smoeltjes zette, jankten wij zonder eerst ook maar te kijken wat het was:

"O nee he. Zeker weer net zo goor als gister!"
"Iel. Dit ruikt naar kots!"
"Het ziet er uit als kattendiarree."
"Waarom doe je ALTIJD al die smerige dingetjes erin?"
"Dit vind jij ZELF niet eens lekker!"

Op een dag toen mijn moeder mij (graatje met slobberkleding) naar binnen riep om te komen eten, stapte ik de keuken binnen en zei ik: “O! Hee! Komt die stank gewoon HIER vandaan!” 
Ik had buiten al een tijdje in een ‘gore walm’ gespeeld en ineens vielen de puzzelstukjes op hun plek. Natuurlijk kwam die walm bij ons thuis vandaan! Wat een grap dat ik zoiets vanzelfsprekends niet meteen door had!

Nog erger werd het als onze mama een nieuw recept waagde uit te proberen. (“Is toch leuk! Iets nieuws!”) Wij trokken dat gewoon bijna niet. NOG goorder!?
“Wat we normaal eten is al ranzig genoeg hoor!” sneerden wij met onze uitgemergelde bekjes over tafel.

Nu ben ik groot (ondanks het feit dat ik in mijn jeugd niet meer dan 400 calorietjes binnen heb gekregen) en nu heb ik zelf kinderen. Deze week zat ik in een heerlijke nieuwe-recepten-flow. Ik probeerde op dag 1 lasagne met prei, spek en mozzarella uit. Zeer tevreden met het resultaat probeerde ik op dag 2 spruitjes met pecannootjes, spekjes en ricotta. Fantastisch!

De oorwurmgezichtjes van Snipje en Snaakje spraken helaas boekdelen. Chagrijnig prikkend in hun spruitjes gromden ze onder andere: 

"Ik hoef nie meer!" (de seconde nadat het eten geland was op Snaakjes bord)
"Wat hiervan is om op te eten?" 
"Er zit gras op!" 
"Het ziet er lekker uit. Grapje." 

Boontje komt om zijn loontje, denk ik. 

Sorry, mam.