Dooie Kuikens En Ballet

I

Het was een prachtige dag. Mijn snoezige Snaakje en haar evenzo snoezige vriendinnetje waren onder een grote boom aan het balletten op het grasveld. Met roze rokjes aan en op  blote voetjes. Daarbij speelden ze op een plastic fluitje. Het was even stereotiep als idyllisch. Het zonnetje scheen en het leven was goed. En toen, onaangekondigd, donderde er INEENS een bos takken uit de boom. 

Klabats. Precies daar waar de kindjes aan het balletten waren. De dames stopten hun geballerina en keken verbaasd omhoog naar de boom. Daar, op de onderste tak, zat een dikke duif stevig te balen. We keken met andere ogen naar het hoopje takken. Hm ja, met enige fantasie en goodwill kon je wel zien dat de amateur die het gebouwd had, graag had gewild dat het op een nest leek. Mission not so verrie geslaagd helaas.

Snaakje haalde haar schouders op en danste weer verder. Vriendinnetje bleef nog even kijken, maar tilde daarna ook haar voet op om verder te balletten. Met haar ogen gesloten en haar handen boven haar hoofd zette ze haar voet weer neer. KRAAAK!  

Stilte. Oogjes onderzochten een voetje.

"MAAAAMAAAAA!!!  snerkte het over het veld. "Ik heb iets HEEL vies aan mijn voet!" 
Wij moeders sprongen op om te bekijken in wat voor drol ze nu weer was gestapt, maar vonden tot onze grote ontzetting een gekraakt ei. Gekraakt! Een ei! Er droop wat uit en er lag ook nog iets kuikenigs in. Oei. Snel gingen we voor dat nare uitzicht staan. Te laat. Vriendinnetje riep al: "Volgens mij was dat een kuiken!"

Snaakje bromde: "Ja, die it dood denk ik."

Nou. Dat dachten wij ook ja, aangezien het kuiken er niet intact bijlag, nadat vriendinnetje er zo op gedanst had. We staarden een tijdje. Snaakje bewoog als eerste weer. Ik kon haar nog net tegenhouden toen zij met het MONDSTUK van haar fluitje (MONDSTUK!) in het kuikenlijk wilde poeren. 

We keken nu allemaal naar boven. De duif liep zenuwachtig heen en weer over de tak. Pikte een beetje loos hier en daar in de tak en leek zich grote zorgen te maken. Op zo'n moment gaat mijn fantasie dan werken he. Dan ga ik er gelijk vanuit dat dit de vader is. Vaderduif, die van moeder een nest moest maken en deze taak lekker halfbakken had afgeraffeld. Dat vaderduif dacht: "Ah joh, takkie hier, takkie daar. Daarna nog twee takkies rechts over links en links over rechts, beetje aantrekken en klaar is die hap! Vooral niet te moeilijk doen, haha!”

Moederduif komt terug, ziet het 'nest', wordt WOEST, blaft Vaderduif af, legt er dan de volgende dag mokkend en snibbend toch maar een miezerig ei in en vertrekt vervolgens om beter materiaal te scoren voor een GOED nest, want deze prutzooi, daar gaat zij niet nog een keer een ei in leggen. Zo stel ik me dat voor.

Ja, en dan nu Vaderduif, die denkt: “Vogelepoep... Wat doe ik nu. Ma zal niet blij zijn. Ma zal NIET blij zijn. Zeker niet met dat ene geplette kind van ons daar beneden. Oioioi...Misschien dat ik er nog wat van kan maken, als ik alle stukjes kuiken weer een beetje passend in mekaar krijg...” 

Het volgende wat we zagen was dat moederduif terug kwam. Druk fladderend met van alles in haar snavel streek ze neer in de boom. We hoorden schel gekoer. Vaderduif en Moederduif verdwenen daarna in het dichte bladerdak, waar wij ze -helaas- niet meer konden zien. 

De tijd dat ik het leven der duiven idealiseerde is wel voorbij nu. Kuch.