Gierende Stress En Pesto Potjes

Ik had stress. Grote, gierende stress. Ik moest namelijk pesto hebben. Pesto, zo snel mogelijk. Geen gewone, maar ROOOOJE pesto. Dus scheurde ik naar de Albert Heijn. Toen ik de auto daar parkeerde, zag ik dat Snaakje achterin de auto in slaap gevallen was. Sjit. Ik moest die freak'n pesto hebben. Wat zou ik doen? Zou ik Snaakje in de auto laten? Het was niet te zonnig of te warm. Dan zou het klusje in vijf minuten gepiept zijn. Of zou ik haar wakker maken, over mijn schouder werpen, hopen dat ze niet wakker zou worden (wat ze natuurlijk wel wordt) en dan met een krijsend, rood aangelopen, spartelend wurm door de Appie rennen op zoek naar pesto? Ik koos voor het eerste. Ik dubbelcheckte Snaakje, draaide het raampje op een kier, zette de auto op slot en rende op mijn hakjes naar de Albert Heijn. 

Fout nummer 1. Slechte bestrating
Ik kan best rennen op hakjes. Maar dan moet de straat wel een BEETJE netjes betegeld zijn. Was hier niet zo. Tegen de tijd dat ik bij het eerste putje aankwam had ik al twee keer mijn linkerenkel gezwikt en was ik vier keer door mijn rechterpoot gegaan. Potverdrie, ik had HAAST!

Fout nummer 2. Oma in de deuropening
Ik wilde vol gas door de schuifdeuren slippen toen ik daar een oma zag. Een slome. Eentje zo breed, dat ik er niet langs kon rennen zonder haar te schampen. En oma's schampen is onbeleefd. Ik wilde HEEL HEEL graag onbeleefd zijn, maar ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om haar aan de kant te douwen in mijn jacht naar de rode pesto. Ik heb gevoelsmatig anderhalve maand doorgebracht achter die oma, voordat ze ein-de-lijk door die deur was en ik überhaupt die winkel in kon. 

Fout nummer 3. Albert Heijn XXL
Toen ik eindelijk door de deur was, zag ik DIRECT dat dit een Albert Heijn XXL was. En wat betekent dat voor iemand die er nog nooit is geweest? Juist; zoekenzoekenzoeken tot je het opgeeft en geen andere keuze hebt dan op de grond te gaan liggen en luidkeels te huilen, tussen die honderden kilometers aan schappen. Pesto zit in de allerkleinste potjes die er op deze aardbol bestaan. SNAAKJE mensen, SNAAKJE!!

Fout nummer 4. Pluizige Ouwe Man
Ik had somehow de pesto EN de kassa's gevonden. Ik koos de kortste rij. Een rij met alleen een pluizige, ouwe man en een vrouw met een wollen poncho aan. Ze hadden allebei geen kar. Alleen een mandje. Dit kon niet misgaan. 

Wel dus. 
Pluizige Ouwe Man wilde, nadat hij het bonnetje had gekregen, ook graag een pen. Opeens zag ik aan zijn snoet dat hij niet spoorde. Met zijn pennetje ging deze oetsnuffel het complete bonnetje narekenen. Handmatig. Mompelend: "Plus vijf maakt elf, plus twee keer twintig cent is..."  IK! HEB! HAAAAAAAAAAAST!!

Fout nummer 5. Vrouw met paperclip
Pluizige Ouwe Man z'n bonnetje bleek tot zijn spijt te kloppen, dus hij droop af. Nu alleen die ponchovrouw nog en dan kon ik terug naar mijn kind. Mijn KIND! Mijn hart klopte 32347 slagen per minuut. Ponchovrouw maakte rustig een praatje met de caissière, maar die caissière werkte gelukkig wel door, dus ik kon mijn neiging om Ponchovrouw op haar kop te timmeren met de grote kitkatten die daar bij de kassa liggen, nog net onderdrukken. Maar toen Mevrouw de Poncho haar portemonnee pakte om te betalen ging het alsnog mis. Aan haar portemonnee had 't mens om onduidelijke redenen een hele grote paperclip vastgemaakt. Eentje met een scherpe punt. Die punt had zich door haar wollen poncho heen gespietst en nu zat mevrouw dus vast aan haar portemonnee. Ze wrikte en trok. Ik hoorde kraakgeluiden en haar gilletjes 'Ik zit vast! Ik zit vast!' en de moed zonk me in mijn hakjes. Snaakje, oh, Snaakje! Will I EVER see you again? Ik beet op mijn kaken, slikte alles in wat ik wilde schreeuwen en stampte maar drie keer heel zachtjes met mijn voet op de grond, terwijl ik het liefst gewoon een driftbui had gekregen. 

Ik weet niet meer hoe het verder is afgelopen. Ik weet niet meer hoe ik, zwikkend en flikkerend, gorgelend en briesend, met mijn afschuwelijke pesto bij de auto ben gekomen, maar waar het om gaat: Snaakje was er nog. En op het dashboardklokje zag ik dat ik maar zeven minuutjes weg was geweest. Pfff. 

Ik doe dit NOOIT meer.