Lekker Tussen Leeuwen Slapen

Ik ben niet heel erg into kinderen bij je in bed nemen. Als ik 's nachts overvallen word door een frommel die bij me in bed kruipt, leg ik haar meestal na vijf minuten weer terug. Hoppa. Regels! Mijn bed is van mij. Dat van die vijf minuutjes is trouwens mijn streven, hoor. Soms val ik heel per ongeluk in slaap en dan kan het ook wel een half uurtje worden. Of een uurtje. Of twee.

Maar goed. Regels. Ik heb een bed voor ze gekocht, daar moeten ze dus ook in liggen. Deze nacht kreeg ik weer eens bezoek. Het was Snaakje, die ik na vijf minuten terug stopte in haar eigen bed. 's Ochtends om zeven uur vond ik haar tot mijn verbazing toch weer in mijn bed. Deze keer was Snaakje er heel heel heel voorzichtig en zachtjes bij gekropen en had ze daarmee weten te voorkomen dat ik het merkte. Heel slim. Ik keek naar haar snoezige wangetjes en gunde het haar ook wel een keertje. Lekker in het grote bed. Eigenlijk ben ik best een lieve moeder hoor. Met een glimlach keek ik naar haar terwijl ze wakker werd. Uitzonderingen bevestigen de regel, murmelde ik tegen mezelf.

"Waarom kwam je vannacht bij mij in bed?" vroeg ik lief. 

"Ik schrikte voor een leeuw." antwoordde ze. "Dus ik taat in mama se bedje." 

Ik knuffelde haar. Tevreden dat ik ondanks mijn principes vannacht toch een veilig baken  voor haar had kunnen zijn. Alleen toen praatte ze verder. Met boze wenkbrauwtjes en een strenge blik. 

"Maar ik tinnet NIET fijn, mama! Jij doet SNURFEN. Zo: ppfffff hiiiiiii pffffff hiiiiii pffff hiiii. In mij oor. Dat tinnik NIET fijn." 

Pardon!? Ik had direct een speech klaar getiteld 'Ondankbaarheid' waarin een heel stuk was gewijd aan 'ho eens even anders ga je lekker tussen die leeuwen slapen'. Tssss! Maar ik kreeg de kans niet. Snaakje klaagde al weer verder. 

"En jouw haartjes! Die tinnik OOK niet fijn. FLAPS jouw haartjes op mij, FLAPS jouw haartjes op papa. Op mijn 'ezicht. Dat tinnik HEEL tevelend."  

Echt hoor. Kinderen in je bed. Ik zeg: niet doen.