Bijzonder goede herinneringen bewaar ik aan ruziemaken in het zwembad. Bij ons in het dorp echt een vorm van vrijetijdsbesteding. Je ging gewoon heel lief zwemmen met je vriendinnetje of je zusje en je was nog geen twee keer de glijbaan afgeweest of je zag hem al. Paultje... Oeh… 'Poltje', zeiden wij. Met een langgerekte oh. We dachten ook oprecht dat je 'Poltje' moest schrijven. Poltje ownde het zwembad. Poltje woonde in het zwembad. Poltje was de dictator van het zwembad.
Als we net in het diepe waren, trots drijvend op ons schuimfoamerige vlot, dan kwam Poltje al naar ons toegezwommen. Meestal met in zijn kielzog een gehoorzaam vriendje. Het zinde Poltje, heer en meester van het hele bad, maar niks dat WIJ de drijvende plaat geërfd hadden van die vet grote kinderen van minstens elf die net het zwembad hadden verlaten. Het vlot behoorde hem toe, zo vond Poltje. Zo vond zijn vriendje heel toevallig ook.
Je zou denken: wat is er nu zo bijzonder aan dat afgebrokkelde, putterige maanlandschap? Wat mot je met een vlotje? Maar het was een erekwestie voor Poltje.
Dat te weten bracht het slechtste in ons naar boven. We gingen EXTRA leuk spelen op het vlot. We lachten en kirden en hadden tien keer zoveel plezier als wanneer Poltje en zijn naamloze kompaan er niet zouden zijn geweest.
Als de zwembadmeester, die onafgebroken naar Poltje keek, even niet oplette, dan sprong Poltje op ons vlot. Hij maaide met zijn armen en schreeuwde bevelen naar zijn bibberige onderdaan. Nu begon de pret pas echt. Mijn zusje en ik krijsten als magere speenvarkens. Met tien vingers, tien tenen en ons hele gebit klemden we ons vast aan het vlot. Als Poltje ons met vlot en al omkeerde was het de sport om elke keer als klimop aan het vlot te blijven plakken. Poltje ergerde zich wild aan ons. Had hij een hand losgewurmd en begon hij een voet los te trekken, dan zat die hand al weer vast. Zijn knecht deed wat hij kon, maar er was geen beginnen aan.
O, de overwinning, de euforie als die sterke Poltje en zijn slaafje weer afdropen! Onbetaalbaar! Dik tevreden klommen we dan van ons vlot om ons aan te kleden en welgemoed naar huis te gaan.
Ik ben niet direct trots op mijn verleden. Maar zwemmen is nooit meer zo leuk geweest als toen. Eerlijk is eerlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten