Mario Is Niet Makkelijk

Voor alles is een eerste keer. Ook voor het spelen van computerspelletjes. We hebben een Ipad en daarop werd al druk gepuzzeld en gekleurd. O, en er werden katten in elkaar geslagen, maar voor dat verhaal verwijs ik je naar de blog "Ruzie met Talking Tom".

Vandaag was de dag dat ik voor Snipje (5) en Snaakje (3) een soort Mario had gedownload. Nu heb ik nooit veel geMariood, maar ik crosste desalniettemin met het grootste gemak door level 1. Om het voor te doen he, aan Snip en Snaak. Niet voor mijn eigen lol hoor. Ha! Ik heb wel meer te doen. De strijk enzo. In ieder geval, lenig als een kat rende ik trappetjes op, sprong over watertjes heen en stootte met mijn virtuele koppetje tegen blokjes aan waar vervolgens allemaal punten uit vielen. 
Snipje en Snaakje gilden van angst bij elk gemeen beestje dat mijn kant op kwam stiefelen. Ik daarentegen sprong er zonder een spier te verrekken bovenop. Als ‘ie plat was sprong ik er nog eens op en hoppa! Probleem opgelost. Ik steeg enorm in aanzien bij mijn dochters. Dus ik deed ook level twee maar even. En level drie en toen begonnen die meiden ineens te zeuren. Hadden totaal geen oog meer voor hoe stoer ik de plankliftjes bedwong, stekelbeesten plette en zelfs en passant een GEHEIME GANG ontdekte (level 3, net na het vlaggetje, bij het bruine blokje recht omhoog). Ze mekkerden iets over ‘nu wij eindelijk’ en bladiebla. 

Goed. Zij mochten. Snipje begon. Ze liep een stukje vooruit. Ging soepel. Sprong een trapje op. Kwam ook nog boven. Maar daar doemde in de verte de gemene smoel van een kwaadwillend beestje op. Hij kwam vlug dichterbij. Snaakje gilde en rende weg van de Ipad, Snipje griezelde. Ze sprong als een hyperactieve kangoeroe omhoog en omhoog en omhooog en omhoog net zolang tot toevallig die slak eronder zat. Joelend landde ze op zijn kop en plat was ie. En daar ter plekke... raakte zij verslaafd. 

Nadat Snipje een keer of tien al haar levens verloor in level 1, mocht nu Snaakje het proberen. Ze liep naar links, tegen de rand van het scherm op. Na een minuut of vijf draaide ze zich toch maar eens om, racete een trap op en werd daar vijf keer achter elkaar opgevroten door een slak. Daarna mocht Snipje weer. En daarna Snaakje. Die stond eerst een halfuur voor een heuveltje waar ze niet op kwam, en toen ze er eenmaal op stond werd ze daar weer achter elkaar vermoord door een onschuldig uitziend beestje. Daarna Snipje weer. We hebben de hele middag lol gehad. 

Moeder zijn is echt tof.