Sommige dingen veranderen drastisch als je ouder wordt. Best jammer vind ik dat. Een strak voorbeeld daarvan is: je reactie op een dagje zwembad. Lees even mee.
Vroeger hoorde je de dag van te voren van je mama dat jullie morgen naar het zwembad zouden gaan. Halverwege je moeders verhaal rende je dan met een rotvaart de trap op om acuut al je zwemkleding uit de kast te rukken. Al snel lagen er dan onder andere vierentwintig handdoeken, een paar zwemluiers en een oneven aantal niet bij elkaar passende zwembandjes op de grond. Uit de rotzooi viste je je oerrrrlelijke zwempakje en dolgelukkig propte je die in een te klein plastic zakje. Daarna denderde je weer naar beneden waar je moeder net eindigde met: "…en dan gaan we daarna weer naar huis."
Na een nachtje niet in slaap kunnen komen en megavroeg wakker worden verveelde je je eerst een halve dag stierlijk. Is het al middag? Nu dan? Nu dan? Nu dan? En tenslotte ging je dan toch… Op naar het zwembad.
In het kleedhokje kleedde je je ZO snel om dat je eerst keihard je poot stootte aan het bankje en daarna nog een keer vet pijnlijk uitgleed over de shampoo van de vorige gebruiker van het hokje. Maar no matter what, die enorme glimlach bleef op je snoet geplakt. Vervolgens moest je dik tien minuten op je slome moeder wachten terwijl je het zwembad al kon ruiken en het blije kabaal al kon horen. De langzaamste tien minuten van je leven. Maar daarna mocht je. Daarna MOCHT JE!
Aan een stuk door gillend rende je door het zwembad. Plonste baldadig joelend tussen de baby's in het babybad, maakte een extra spetterig bommetje tussen de baantjestrekkende oma's met hun witte badmutsjes en ging daarna vijf keer schreeuwend van de glijbaan. (Eerste keer gewoon, tweede keer treintje, derde keer water tegenhouden, vierde keer zwempak tussen je billen voor de snelheid, vijfde keer met je hoofd naar beneden.) Daarna was het hoog tijd om, blauwbekkend van de kou, om chips te gaan zeuren bij je moeder. Die kreeg je eerst niet en toen wel en daarna rende je nog eens vijf rondjes, maakte zeven handstanden in het ondiepe en een heleboel drukte in het warme bubbelbad met de zoenende stelletjes en vervolgens stond je weer bij je moeder. Die dan heel gemeen zei dat het bijijijijijna tijd was om te gaan.
Toch!? Zo was het toch? Of was ik nou zo'n raar kind?
Hm. Als ik het zo even teruglees, is het ook wel weer oké dat volwassenen dat niet meer zo doen. Zou best creepy zijn. Sommige dingen veranderen ten goede.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten