Ik heb een salamihekel aan paarden. Zo. Ik heb het gezegd. Ik hoop dus ook van harte dat mijn dochters GEEN paardenmeisjes worden. (Als het nou echt paardenmeisjes blijken te zijn, zal ik me aanpassen.) Ik heb hier goeie redenen voor hoor, mocht je nu meteen in de verdediging schieten voor het paardelijk ras. Mijn redenen:
1. Ik snap dat gemiep niet over dat paarden een HOOFD hebben. En BEE-NUN. Tss. Ik noem die dingen zelfs bij mezelf poten! (Als ik ze net gestoten heb hoor. Normaal zeg ik benen.)
2. Ik snap ook dat gemauw niet over dat paarden 'edele dieren' zouden zijn. Welke dieren zijn er dan nog meer zo gelukkig om in die categorie te vallen? Volgens mij is dat hele edel-gezwam een complot dat is uitgedacht door paardentijdschriftmensen, in vruchtbare samenwerking met Anki van Grunsven.
Misschien liggen mijn werkelijke redenen wel dieper. Hm...
1. Ik aaide in mijn onschuldige jeugd het paard van een vriendinnetje, en toen beet 'ie me snoeihard in mijn wijsvinger. Op klaarlichte dag. Ik denk expres.
2. Daarna ging 'ie met zijn ijzeren ROTHOEF op mijn teen staan. Ook niet per ongeluk.
3. O, en daarna kroop het andere paard van mijn vriendinnetje, een miezerige flutlandpony, onder het hek door (!) en ontsnapte. Wij moesten hem natuurlijk vangen, maar zij durfde niet, dus moest in ene IK met mijn armpjes wijd op de weg gaan staan waar dat galopperende, schuimbekkende, gestoorde stuk ongeluk kwam aandenderen.
Of misschien, misschien, liggen mijn werkelijke redenen nóg wel dieper:
1. Het jaar dat ik -oe spannend- voor het allereerst naar de middelbare school ging (je weet wel, de middelbare school, die plek waar je schoolagenda je visitekaartje is, je papieren imago, je label, je hokje voor alle komende jaren) toen was ik wat laat met het kopen van een agenda. Dus alle agenda's waren op. Er lagen alleen nog maar mierzoete, lichtroze PAARDEN-agenda's in de winkel.
Ik ben de rest van het jaar gepest.
Mijn zusje (een schat) is een gemeen monster. Ze wéét dit alles. Ze ként mij. En toch heeft ze laatst een paardentijdschrift gekocht voor mijn dochter. En toen gingen ze er samen in bladeren. En toen vroeg zij met een zoetgevooisde stem: "Wat is eigenlijk jouw lievelingsdier?" TERWIJL ZE IN EEN PAARDENTIJDSCHRIFT ZATEN TE KOEKELOEREN! Ik schreeuwde iets ongecontroleerds waardoor ik het antwoord niet gehoord heb en toen kwamen ze bij een uitvouwbare, grote, kleffe poster met daarop twee gekamde knollen met strikken in hun manen. Daar lispelde mijn zusje, het valse mokkel: "Welke wil jij dan zijn? Ik wil die pony met de blauwe strikken wel zijn, dan mag jij die met de roze strikken zijn."
Het is echt UIT tussen mijn zusje en mij.
Ik heb twee meiden. Daarom ligt mijn huis vol met meidenspeelgoed. Kroontjes, ontbeende Barbies, poppenonderbroeken en glitterstiften. Dat werk. Nu ging ik eens naar een rommelmarkt en voor een of ander doel had ik even een ActionMan nodig. Liefst de lelijkste. Het was een eenmalig iets dus die pop moest vooral niet teveel kosten. Al snel vond ik een bleu jongetje met zeven lelijke ActionMans op zijn kleedje. Ik zocht de lelijkste eruit, zette het jongetje behendig af en ging bijzonder tevreden met deze oerlelijke ActionMan naar huis.
Wat. Schetst. Mijn. Verbazing.
Mijn allerliefste Snaakje zag ActionMan, STOOF er op af, omarmde hem en heeft hem nu -bijna een jaar later- nog steeds elke nacht in haar bed liggen. Echt. Ik snap er geen DROL van. Als het mijn doel is om de lelijkste ActionMan van een kleedje te plukken -vertrouw me maar- dan lukt me dat. Dan IS het de lelijkste. Dus waarom!? Waarom?
Vandaag vroeg ik wat het nou was tussen haar en die ActionMan. Ze is drie dus het kwam er een beetje 'moeluk' uit, maar ze vertelde dit:
Deze was van een jommetje, deze Paaidermen (Snaakje, het is een ACTIONMAN. Geen Spiderman.)
Hij heb HELE toere oogjes. (Uh ja. ZEKER heb hij stoere oogjes! Het ene oog is GROEN en het ander ROOD, en dan harmonieus vertrokken in een grimas die zowel walging als agressie uitdrukt.)
Nou, en hij heb hier haar armpjes. En hier haar neusje. En hier haar handje. En haar baardje en haar 'norretje. Hihi! (Klinkt snoezig, maar ze wees hierbij op zijn agressief getrimde sik en snor. NOT cute.)
En hij heb HELE lange bene. Kouwe bene. (Dit zei ze omdat dat jongetje helaas de broek van ActionMan niet meer kon leveren. Waarschijnlijk loopt de Ken van zijn zusje daar in rond. Onze ActionMan moet door het leven in niets meer dan zijn paarse, nogal strakke rompertje.)
O, en hier op haar kopje heb hij een vlekje. (Rauw litteken, liefje, rauw litteken.) Zo hoort hij. Hij heeft dat. Maar mama, wat taat hier? Op haar kontje? (Daar staat 'Made in China', schat.)
O. Nou. Oke. Nou...en hij heb bij mij geslaapt en lekker ActionMan liedjes gezinge. Hij kan alles. Hij kan een geldje vasthouden. Kijk, hier heb hij een draaimolen aan haar armpje, daar moet je 'woon aan draaien dat gaat haar vingertjes recht en kwom. Ja… Hi
j is 'woon gwappig!
Snaakje keek nog eens vertederd naar 'm.
"Ahh..Ik tin 'm echt gattig."
Klaar als een klontje. En toen ging ze weer spelen.
Ik snap er nog steeds geen biet van.
Mijn moeder zegt altijd: "Geen echt feestje, als de jarige niet geblèrd heeft." Een waarheid als een koe. Vroeger was er hoe dan ook een moment op 'De Grote Dag' dat je als jarige heel hard stond te brullen. Dat kon om verschillende redenen zijn. Bijvoorbeeld:
- Bij het onderdeel 'kadootjes zoeken in de kamer' riepen je vriendjes ZO hard door elkaar 'Waaaarm!' en 'Koud, IJSkoud!' en 'Heet-heet-heet, zo heet als vuur!' dat je stijf van de stress geen enkel kado meer kon vinden.
- Iedereen vond je kleine zusje superschattig en NIEMAND keek meer naar je om.
- Je beste vriendje schreeuwde baldadig dat de taart smaakte naar poep.
- Je moeder werd kwaad op een vet populair kind omdat hij eerst heel goor aan de slagroombus zat te zuigen en daarna naar boven rende om op je ouders' bed te springen.
- Je mocht niet eens zeven knakworsten op je witte bolletje. Terwijl je nog wel de jarige was.
- Twee vriendinnetjes zaten keihard te krassen met je nieuwe toverstiften, die je eigenlijk nog in het pakje had willen laten en een van hen stond zelfs de stiftpunt in de gloednieuwe stift te rammen, omdat ze zonodig 'confetti' moest tekenen.
- Je was te fanatiek bij het snoephappen waardoor je je vet verslikte en er water uit je neus kwam en iedereen ging lachen.
Volkomen herkenbaar, toch? Even een jeugdtrauma hoor: ik ben zelf eens als jarige IN EEN KAST OPGESLOTEN. Door mijn 'vriendinnetjes'. Ze wilden me er echt niet meer uit laten, waardoor ik helaas genoodzaakt was met grof geweld de complete deur uit de kast te trappen. Toen werd mijn moeder vet kwaad en dat werd toen mijn brulmomentje. Ik heb het vandaag nog even nagevraagd, maar mijn moeder vertelde dat dit gebeurde in de eerste vijf minuten van het feestje.
Wat ik dus wil zeggen is: Het is normaal. Het hoort erbij. Je moet er gewoon doorheen. Op mijn broertjes feestjes werd er altijd eerst met knakworstjes, vervolgens met kadootjes en daarna met elkaar gegooid. Is volstrekt normaal. Mijn buurmeisje combineert het blèren graag met kotsen vanwege alle indrukken. Een klein vriendinnetje heeft met haar nieuwe glitterschoentjes haar traktatie in elkaar getrapt…Weet je, het hoort gewoon zo. Dus: maak je niet druk. Geniet ervan!
Sommige dingen veranderen drastisch als je ouder wordt. Best jammer vind ik dat. Een strak voorbeeld daarvan is: je reactie op een dagje zwembad. Lees even mee.
Vroeger hoorde je de dag van te voren van je mama dat jullie morgen naar het zwembad zouden gaan. Halverwege je moeders verhaal rende je dan met een rotvaart de trap op om acuut al je zwemkleding uit de kast te rukken. Al snel lagen er dan onder andere vierentwintig handdoeken, een paar zwemluiers en een oneven aantal niet bij elkaar passende zwembandjes op de grond. Uit de rotzooi viste je je oerrrrlelijke zwempakje en dolgelukkig propte je die in een te klein plastic zakje. Daarna denderde je weer naar beneden waar je moeder net eindigde met: "…en dan gaan we daarna weer naar huis."
Na een nachtje niet in slaap kunnen komen en megavroeg wakker worden verveelde je je eerst een halve dag stierlijk. Is het al middag? Nu dan? Nu dan? Nu dan? En tenslotte ging je dan toch… Op naar het zwembad.
In het kleedhokje kleedde je je ZO snel om dat je eerst keihard je poot stootte aan het bankje en daarna nog een keer vet pijnlijk uitgleed over de shampoo van de vorige gebruiker van het hokje. Maar no matter what, die enorme glimlach bleef op je snoet geplakt. Vervolgens moest je dik tien minuten op je slome moeder wachten terwijl je het zwembad al kon ruiken en het blije kabaal al kon horen. De langzaamste tien minuten van je leven. Maar daarna mocht je. Daarna MOCHT JE!
Aan een stuk door gillend rende je door het zwembad. Plonste baldadig joelend tussen de baby's in het babybad, maakte een extra spetterig bommetje tussen de baantjestrekkende oma's met hun witte badmutsjes en ging daarna vijf keer schreeuwend van de glijbaan. (Eerste keer gewoon, tweede keer treintje, derde keer water tegenhouden, vierde keer zwempak tussen je billen voor de snelheid, vijfde keer met je hoofd naar beneden.) Daarna was het hoog tijd om, blauwbekkend van de kou, om chips te gaan zeuren bij je moeder. Die kreeg je eerst niet en toen wel en daarna rende je nog eens vijf rondjes, maakte zeven handstanden in het ondiepe en een heleboel drukte in het warme bubbelbad met de zoenende stelletjes en vervolgens stond je weer bij je moeder. Die dan heel gemeen zei dat het bijijijijijna tijd was om te gaan.
Toch!? Zo was het toch? Of was ik nou zo'n raar kind?
Hm. Als ik het zo even teruglees, is het ook wel weer oké dat volwassenen dat niet meer zo doen. Zou best creepy zijn. Sommige dingen veranderen ten goede.
Voor alles is een eerste keer. Ook voor het spelen van computerspelletjes. We hebben een Ipad en daarop werd al druk gepuzzeld en gekleurd. O, en er werden katten in elkaar geslagen, maar voor dat verhaal verwijs ik je naar de blog "Ruzie met Talking Tom".
Vandaag was de dag dat ik voor Snipje (5) en Snaakje (3) een soort Mario had gedownload. Nu heb ik nooit veel geMariood, maar ik crosste desalniettemin met het grootste gemak door level 1. Om het voor te doen he, aan Snip en Snaak. Niet voor mijn eigen lol hoor. Ha! Ik heb wel meer te doen. De strijk enzo. In ieder geval, lenig als een kat rende ik trappetjes op, sprong over watertjes heen en stootte met mijn virtuele koppetje tegen blokjes aan waar vervolgens allemaal punten uit vielen.
Snipje en Snaakje gilden van angst bij elk gemeen beestje dat mijn kant op kwam stiefelen. Ik daarentegen sprong er zonder een spier te verrekken bovenop. Als ‘ie plat was sprong ik er nog eens op en hoppa! Probleem opgelost. Ik steeg enorm in aanzien bij mijn dochters. Dus ik deed ook level twee maar even. En level drie en toen begonnen die meiden ineens te zeuren. Hadden totaal geen oog meer voor hoe stoer ik de plankliftjes bedwong, stekelbeesten plette en zelfs en passant een GEHEIME GANG ontdekte (level 3, net na het vlaggetje, bij het bruine blokje recht omhoog). Ze mekkerden iets over ‘nu wij eindelijk’ en bladiebla.
Goed. Zij mochten. Snipje begon. Ze liep een stukje vooruit. Ging soepel. Sprong een trapje op. Kwam ook nog boven. Maar daar doemde in de verte de gemene smoel van een kwaadwillend beestje op. Hij kwam vlug dichterbij. Snaakje gilde en rende weg van de Ipad, Snipje griezelde. Ze sprong als een hyperactieve kangoeroe omhoog en omhoog en omhooog en omhoog net zolang tot toevallig die slak eronder zat. Joelend landde ze op zijn kop en plat was ie. En daar ter plekke... raakte zij verslaafd.
Nadat Snipje een keer of tien al haar levens verloor in level 1, mocht nu Snaakje het proberen. Ze liep naar links, tegen de rand van het scherm op. Na een minuut of vijf draaide ze zich toch maar eens om, racete een trap op en werd daar vijf keer achter elkaar opgevroten door een slak. Daarna mocht Snipje weer. En daarna Snaakje. Die stond eerst een halfuur voor een heuveltje waar ze niet op kwam, en toen ze er eenmaal op stond werd ze daar weer achter elkaar vermoord door een onschuldig uitziend beestje. Daarna Snipje weer. We hebben de hele middag lol gehad.
Moeder zijn is echt tof.
