De Koning en De Onvindbare SuperheldPaarden

Koningsdag. De BESTE dag van het jaar. Ik zou het liefst de hele dag kleedjesmarkten afschuimen, bakken met geld uitgeven, de tijd vergeten en mijn kinderen totaal verwaarlozen in mijn blinde jacht naar spotgoedkope hebbedingetjes. Maar ja. Ik ben nu eenmaal een goede moeder. Dus ik ging met Snipje (6) en Snaakje (3) naar het miezerige marktje voor de deur. Ik gaf Snaakje twee muntjes van vijftig cent en keek wat ze er mee ging doen, benieuwd of mijn dochter mijn handelsgeest had geërfd. Bepaald niet, zo bleek...

Bij het allereerste kleedje dat Snaakje tegenkwam zat vriendinnetje Nore, van vijf. Achter een plastic kassa. Nore had een kleedje met daarop schoentjes van haar broertje, dvd's van haar moeder en de boekjes die ze niet meer las. Snaakje walste dwars over het kleedje, pakte zonder te kijken een boekje mee en hield stil bij de kassa. Daar zat Nore, kaarsrecht en bijzonder winkelmevrouwig. Snaakje riep: "Deze boek!" en overhandigde haar muntje van vijftig cent. Nore straalde en wipte haar plastic kassa open. Ze gaf Snaakje een stuiver terug en volmaakt tevreden slofte Snaakje weer, over de schoentjes en de dvd, terug naar mij. Ze leverde haar boek bij me in, draaide zich om en liep (weer dwars over dat arme kleed) terug. Ze graaide al lopend een tweede boek mee en knalde deze keer die net gekregen stuiver op de tafel. In haar nopjes met alweer een klant wipte Nore haar kassa open, pakte er het vijftig centje uit dat ze net had verdiend en gaf 'm aan Snaak. Dik tevreden gingen beiden daarna uiteen. Moeder en ik waren sprakeloos.

Een kleedje verderop zaten Snipje (6) en haar vriendin. Achter een veel serieuzer kleedje. Hier werd serieus gehandeld. Er stond zelfs een fiets klaar voor verkoop. Snaakje zag dat er achter dat kleedje, tussen de serieuze Snipje en haar totaal oranje vriendin, nog een stoeltje vrij was. Heel gewichtig nam Snaakje op dat stoeltje plaats. 
"Waaah!" gilde Snipje, "Mama! Haal haar weg! SNEL! Ze heeft (en toen pas zag ik het) VET GROENE LANGE SNOTTEBELLEN! Nu durft NIEMAND hier meer wat te kopen! IELK!"
Inderdaad zeg. Tussen de keurige, representatieve Snipje en haar gedreven vriendin zat Vieze Snaakje. Met pluizig haar, een half afgeveegde vlag op haar wang, een net iets te brede glimlach en... twee lange, lichtgroene snottebellen. Niet goed voor de zaken.

Ik heb Snaakje maar meegenomen naar een andere markt. Ik hoopte dat ze me lang de tijd zou geven, en daarom gaf ik haar een zoekopdracht. "Snaakje, jij mag iets kopen van mij. Wat wil je vinden? Wat ga je zoeken en kopen?" 
En guess what... Ze klemde haar muntje stevig vast en zij beslist: "Een Superheldpaard." 
Ik heb de hele middag kunnen struinen. Die dingen bestaan niet. Gnagna!

P**P

Deze blog gaat over poep en over hoe je daar weer vanaf komt. Het is een informatieve blog voor ouders die hier mee bezig zijn en wel wat tips zouden kunnen gebruiken. Ik merk dat tips en tricks hierover echt een gat in de markt zijn. Als je kind zindelijk wordt is dat voor jullie allebei een lange, frustrerende en bovenal sterk riekende reis naar het vrije leven met een onderbroekje.

Het eerste dat je moet weten is dat zindelijkheidstraining LANG duurt en niets anders is dan een hele rits aan drollen op de grond, pies op vloerkleden en bergen was waar je tunnels doorheen kan graven. (NIET DOEN! STINKT!!)

De eerste beginnersfout die ik maakte was: Te snel de wasmachine inzetten. 
Ik vond ooit eens ergens een onderbroek met een goedgeconserveerde drol, wapperde het grootste  deel ervan griezelend in de wc en rende gillend naar boven om het onderbroekje met een boog in de wasmachine te smijten. Het was mijn eerste volgep**pte onderbroek, moet je weten. Ik had niet gedacht aan alle vastgeplakte resten die er nog gewoon in zaten en drukte als een malle op de startknop. Na het wasprogramma van anderhalf uur kwam ik weer bij de wasmachine. Daar vroeg mijn kind (wijzend) aan mij: "Mama, wat is dat bruine daar wat aan het raampje zit vastgeplakt?" Toen heb ik gillend en griezelend NOG een keer op 'start' gedrukt. Ik zal jullie alvast vertellen dat dit niet de manier is. 

Hoe het wel moet, heb ik van mijn schoonmoeder geleerd. Je moet het drolletje er inderdaad uitwippen (stap 1 was dus intuïtief foutloos uitgevoerd) maarrrrrrr…. daarna spoel je het door, en hang je het onderbroekje binnenstebuiten gekeerd in de wc. Poepplakkaatje naar beneden. Dat laat je een uurtje trekken. Je moet het zien als een theezakje in de thee, dat ken je wel, gewoon even laten trekken. Beetje mee hengelen... Pas daarna komt stap 2, de wasmachine.

En dan ben je er nog niet. Dat heb ik ook ontdekt. Terwijl een onderbroekje hing te trekken, kreeg een van beide dochtertjes hoge nood, ging naar de wc, pieste per ongeluk over het onderbroekje heen en trok het door. De ander, de eigenaresse van het onderbroekje, was ontroostbaar. HAAR onderbroekje, verdwenen in het riool. Wat een nachtmerrie. 

Het is een lange, lange reis naar het leven met een onderbroekje. Stel je daar maar op in. 

Iemand In Mij Hoof

Ik heb al eens een blog geschreven over het spelletje 'Ik zie, ik zie'. En over hoe dat geen succes is bij ons. Wij proberen 'Ik zie, ik zie' nu te voorkomen, als we in de auto zitten. In de praktijk klinkt dat dan ongeveer zo: "Hee mama, ik heb een goed ideetje! Zullen we 'Ik z-
"HEEEEE KIJK! Een koe! Warempel. Kijk toch eens aan, er staat een koe in de wei. Ongelooflijk en dat in Nederland. Snipje, weet jij wat een koe geeft? Een ei? Wol? Melk misschien?"

Alles. Als we maar geen 'Ik zie, Ik zie' hoeven te spelen. Mijn schoonzusje, liefhebbende tante van Snipje en Snaakje, is zo groen als gras wat ons spelletjesbeleid betreft. Als Snipje en Snaakje haar zouden vragen 'Ik zie' te spelen zou zij dat gewoon doen. Ha!

Laatst, tijdens een lange autorit, vroeg Snaakje aan haar tante: 'Zulle wij pelletje doen?' Ik gniffelde inwendig. Zou ze erin trappen? Snaakje ging verder: ''Zulle wij doen 'Iemand inne hoof'?' Snaakje gebruikte haar snoezigste stemmetje. En haar tante vloog er met open ogen in. Ik ging er lekker voor zitten. Vervuld van heerlijk leedvermaak luisterde ik hoe dit raadspel zou verlopen. Het ging zo:

Snaakje: 'Jij mag.'
Schoonzusje: 'Oke. Laat me even denken. Uhm. Ja. Ik heb iemand. Ik heb iemand in mijn hoofd.'
Snaakje: 'Is het….jommetje?' 
Schoonzusje: 'Ja, het is een jongen.'
Snaakje, barst los zonder nog maar adempauzes te nemen: 'Heef hij ketting? Heef hij sok? Heef hij armband? Heef hij nek?'
Schoonzusje: 'Ho! Ho! Eén vraag per keer! Wat vroeg je nou? Ja, hij eh... heeft een nek.' 

Snaakje keek alsof zojuist cruciale informatie had losgepeuterd uit haar tante. Ze tuurde nadenkend omhoog, kneep haar ogen tot spleetjes, glimlachte toen veelbetekenend en vuurde daarna nog een aantal vragen af in de trant van 'heef hij juf' en 'heef hij ijsjes'.

Mijn schoonzusje keek hulpeloos mijn kant op. Ik vond het veel te mooi om eens publiek te zijn, in plaats van gekwelde, dus ik liet haar lekker bungelen. 
Schoonzusje: "Pfff, Snaak. Dit is nog een beetje moeilijk voor jou. Vraag anders maar: Is het Ruben?" 
Snaakje, beledigd (want: net lekker op gang): "Nee!" 
Schoonzusje: "Of je vraagt: Is het Jos?"
Snaakje, kwaaier: "Nee!" 
Schoonzusje, verliest haar geduld: "Jawel. Want dat is 'm." 
Snaakje: "Nee! Niet!" 
Schoonzusje: "Jawel. Ome Jos. Die was het. Ome Jos. Die had ik in mijn hoofd."
Snaakje (geeft zuchtend toe, voor de lieve vrede): "Oke. Oma... Oma Jos." 
Schoonzusje: '?' 

Daarna staarden beide kandidaten uit het raam. En ik wist dat nu ook mijn schoonzusje wijzer was geworden.

Eendjeshorror In Een Speelpaleis

Ik had een hele goeie, kindvriendelijke speeltuin uitgezocht voor de meiden. Eentje waar ik écht met de beentjes omhoog zou kunnen. Eentje met:
1. Een prachtig klimpaleis
2. Een springkussen
3. Een groot scherm met daarop de Olympische Spelen. (Voor de papa's en mama's.)
4. Kindvriendelijke, oplettende speeltuinmedewerkers.
5. Een bar met limonade, cappuccino en vreetwerk zover het oog reikt.

Wauw. Opgetogen gingen Snipje en Snaakje aan de slag. Ze renden hun eerste drie rondjes, duikelden van het een en ander af en voelden zich al meteen helemaal thuis. Ik rolde me tevreden op in een hoekje en dacht bij mezelf: 'Deze dag kan niet meer stuk!' 
Bij gebrek aan bereik op mijn telefoon keek ik maar naar het scherm met de Winterspelen. Er begon juist een reclameblokje.

Tot mijn grote schrik werd er reclame gemaakt voor een vet enge misdaadserie. Ik zag een kerel uit een raam springen en een brandend gebouw. Grote griebels! Er stonden minstens twintig kleuters bij het scherm. Hadden zij het gezien? Niet zo geschikt namelijk...

Volgende reclame. Voor de Hartstichting. Deze was vast een stuk geschikter dan die vorige. Ik ontspande. Het begon met een lieve, fietsende man, daarna ging er iets mis met deze vrolijke schattebout en vervolgens reed 'ie de sloot in, alwaar er ingezoomd werd op zijn blauwgrijs, in doodsstrijd vertrokken gezicht. 
…ARE YOU KIDDING ME!? 
Ik peilde snel de reactie van de kijkende kindertjes. Er was gelukkig maar een enkel jongetje dat angstig huilend onder een tafel dook. 

Daarna kwam het nieuws. Gebiologeerd staarden nu nog meer kindertjes in de 'kindvriendelijke' speeltuin naar het scherm. Ik kreeg het warm. Hier moest iets aan gedaan worden! Hoe erg was het nieuws vandaag? Koortsachtig dacht ik na. Was er nog ergens een erge oorlog ofzo? O kak, ja, de Krim! En hop, daar zag je het al op het enorme scherm. Aargh! Wat een stelletje KOEIEN hier achter de balie! Ze hadden niks door! Ik moest de boel gaan redden. Ik sprong van mijn bankje, spurtte naar de balie en riep: "Alle kleuters hier staan te koekeloeren naar dat scherm en het is niet bepaa-" 

Op dat moment zag ik op het scherm honderden vrolijk rondscharrelende eendjes. Blije, donzige eendjes met kraaloogjes. Op het JOURNAAL. Ik schoot acuut in de stress. Schreeuwde: "O-help-het-gaat-nu-over-snoezige-eendjes-en-ik-hoop-toch-eigenlijk-niet-dat-die-straks-live-worden-geslach-" en je raadt het nooit. Ik had me nog niet omgedraaid of daar zagen alle toegestroomde kindertjes een hele rits ondersteboven eendjes. Geslacht, geplukt en wel. En dat in mijn allerleukste speeltuin tot nu toe.

Ik draaide me tergend langzaam om naar het meisje achter de balie. Ze keek schaapachtig. Tegen de tijd dat ze de computer had bereikt was de weerman al aan het weer begonnen. 

Weet iemand nog een leuke, kindvriendelijke speeltuin?