Ik had een hele goeie, kindvriendelijke speeltuin uitgezocht voor de meiden. Eentje waar ik écht met de beentjes omhoog zou kunnen. Eentje met:
1. Een prachtig klimpaleis
2. Een springkussen
3. Een groot scherm met daarop de Olympische Spelen. (Voor de papa's en mama's.)
4. Kindvriendelijke, oplettende speeltuinmedewerkers.
5. Een bar met limonade, cappuccino en vreetwerk zover het oog reikt.
Wauw. Opgetogen gingen Snipje en Snaakje aan de slag. Ze renden hun eerste drie rondjes, duikelden van het een en ander af en voelden zich al meteen helemaal thuis. Ik rolde me tevreden op in een hoekje en dacht bij mezelf: 'Deze dag kan niet meer stuk!'
Bij gebrek aan bereik op mijn telefoon keek ik maar naar het scherm met de Winterspelen. Er begon juist een reclameblokje.
Tot mijn grote schrik werd er reclame gemaakt voor een vet enge misdaadserie. Ik zag een kerel uit een raam springen en een brandend gebouw. Grote griebels! Er stonden minstens twintig kleuters bij het scherm. Hadden zij het gezien? Niet zo geschikt namelijk...
Volgende reclame. Voor de Hartstichting. Deze was vast een stuk geschikter dan die vorige. Ik ontspande. Het begon met een lieve, fietsende man, daarna ging er iets mis met deze vrolijke schattebout en vervolgens reed 'ie de sloot in, alwaar er ingezoomd werd op zijn blauwgrijs, in doodsstrijd vertrokken gezicht.
…ARE YOU KIDDING ME!?
Ik peilde snel de reactie van de kijkende kindertjes. Er was gelukkig maar een enkel jongetje dat angstig huilend onder een tafel dook.
Daarna kwam het nieuws. Gebiologeerd staarden nu nog meer kindertjes in de 'kindvriendelijke' speeltuin naar het scherm. Ik kreeg het warm. Hier moest iets aan gedaan worden! Hoe erg was het nieuws vandaag? Koortsachtig dacht ik na. Was er nog ergens een erge oorlog ofzo? O kak, ja, de Krim! En hop, daar zag je het al op het enorme scherm. Aargh! Wat een stelletje KOEIEN hier achter de balie! Ze hadden niks door! Ik moest de boel gaan redden. Ik sprong van mijn bankje, spurtte naar de balie en riep: "Alle kleuters hier staan te koekeloeren naar dat scherm en het is niet bepaa-"
Op dat moment zag ik op het scherm honderden vrolijk rondscharrelende eendjes. Blije, donzige eendjes met kraaloogjes. Op het JOURNAAL. Ik schoot acuut in de stress. Schreeuwde: "O-help-het-gaat-nu-over-snoezige-eendjes-en-ik-hoop-toch-eigenlijk-niet-dat-die-straks-live-worden-geslach-" en je raadt het nooit. Ik had me nog niet omgedraaid of daar zagen alle toegestroomde kindertjes een hele rits ondersteboven eendjes. Geslacht, geplukt en wel. En dat in mijn allerleukste speeltuin tot nu toe.
1. Een prachtig klimpaleis
2. Een springkussen
3. Een groot scherm met daarop de Olympische Spelen. (Voor de papa's en mama's.)
4. Kindvriendelijke, oplettende speeltuinmedewerkers.
5. Een bar met limonade, cappuccino en vreetwerk zover het oog reikt.
Wauw. Opgetogen gingen Snipje en Snaakje aan de slag. Ze renden hun eerste drie rondjes, duikelden van het een en ander af en voelden zich al meteen helemaal thuis. Ik rolde me tevreden op in een hoekje en dacht bij mezelf: 'Deze dag kan niet meer stuk!'
Bij gebrek aan bereik op mijn telefoon keek ik maar naar het scherm met de Winterspelen. Er begon juist een reclameblokje.
Tot mijn grote schrik werd er reclame gemaakt voor een vet enge misdaadserie. Ik zag een kerel uit een raam springen en een brandend gebouw. Grote griebels! Er stonden minstens twintig kleuters bij het scherm. Hadden zij het gezien? Niet zo geschikt namelijk...
Volgende reclame. Voor de Hartstichting. Deze was vast een stuk geschikter dan die vorige. Ik ontspande. Het begon met een lieve, fietsende man, daarna ging er iets mis met deze vrolijke schattebout en vervolgens reed 'ie de sloot in, alwaar er ingezoomd werd op zijn blauwgrijs, in doodsstrijd vertrokken gezicht.
…ARE YOU KIDDING ME!?
Ik peilde snel de reactie van de kijkende kindertjes. Er was gelukkig maar een enkel jongetje dat angstig huilend onder een tafel dook.
Daarna kwam het nieuws. Gebiologeerd staarden nu nog meer kindertjes in de 'kindvriendelijke' speeltuin naar het scherm. Ik kreeg het warm. Hier moest iets aan gedaan worden! Hoe erg was het nieuws vandaag? Koortsachtig dacht ik na. Was er nog ergens een erge oorlog ofzo? O kak, ja, de Krim! En hop, daar zag je het al op het enorme scherm. Aargh! Wat een stelletje KOEIEN hier achter de balie! Ze hadden niks door! Ik moest de boel gaan redden. Ik sprong van mijn bankje, spurtte naar de balie en riep: "Alle kleuters hier staan te koekeloeren naar dat scherm en het is niet bepaa-"
Op dat moment zag ik op het scherm honderden vrolijk rondscharrelende eendjes. Blije, donzige eendjes met kraaloogjes. Op het JOURNAAL. Ik schoot acuut in de stress. Schreeuwde: "O-help-het-gaat-nu-over-snoezige-eendjes-en-ik-hoop-toch-eigenlijk-niet-dat-die-straks-live-worden-geslach-" en je raadt het nooit. Ik had me nog niet omgedraaid of daar zagen alle toegestroomde kindertjes een hele rits ondersteboven eendjes. Geslacht, geplukt en wel. En dat in mijn allerleukste speeltuin tot nu toe.
Ik draaide me tergend langzaam om naar het meisje achter de balie. Ze keek schaapachtig. Tegen de tijd dat ze de computer had bereikt was de weerman al aan het weer begonnen.
Weet iemand nog een leuke, kindvriendelijke speeltuin?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten