Verkopertje Aan De Deur

Ik word er melig van: kinderen aan de deur. Het jochie dat zonet voor de deur stond was ook weer een prachtexemplaar.

Ik deed de deur open en daar stond ‘ie. Meteen al met een mond vol tanden. Hij zei geen hoi of niks. Hij was namelijk ineens –o hoe ongelegen!- vergeten wat hij ook al weer kwam verkopen. Fantastisch. Verward en gestresst onderzocht hij de folder in zijn hand, en daarna zijn plastic tasje vol papiertjes. Maar nee, het antwoord kwam helaas niet bovendrijven.
Hij schraapte zijn keel langdurig en blaatte: 
“Eh. Ik weet eigenlijk niet meer hoe het eeh…heet.. Ahem.”
Ik zei op mijn liefst: 
“Nou, denk er dan maar even rustig over na, kom je straks gewoon weer.”

Ik sloot de deur zachtjes en ging aan tafel zitten om verder te eten. Uit mijn ooghoeken zag ik een zwaar gefrustreerde achtjarige door mijn tuin ijsberen. Heen en weer. Mompelend, diepe frons in zijn voorhoofd. Hij wist werkelijk niet meer wat juf nou had gezegd. Toen ik mijn tweede boterham ophad belde hij weer aan. Toen ik de gang in kwam, zag hij me al aankomen en begon hij alvast te praten. Waarschijnlijk was 'ie bang dat hij anders wéér zou vergeten wat hij ook al weer wilde. Hij dacht vast: “Knal die tekst eruit als je ‘m nog weet! Waarom wachten tot je klant het hoort! Nou dan!” 

Toen ik de deur opendeed trof ik hem dus midden in de zin:

“…..voor de grote Clubactie!”
Ik heb toen met mijn liefste stem gezegd dat ik dat niet perse hoefde, maar dankjewel hoor en héél veel succes met de rest van de straat! Maar, o wonder, hij wist ineens alles weer. Ook juf d’r les over je poot stijf houden.
“Wrom nie?” vroeg hij streng.
“Omdat eeh..ik eeh…wat hier staat, (tik tik op de folder) dat eeh…hoef ik niet.”  zwamde ik snel.
“Wrom nie?”
“Omdat ik het eeh…omdat ik het al heb?!” kwaakte ik op de gok.
Zijn oogjes scanden razendsnel mijn deurposten.
"Waarom heb jij dan geen stickertjes?"
Sjit. Gesnapt.

Ik geloof dat ik iets heb gezegd over een boterham die koud stond te worden, maar op dit punt begon ongeveer mijn black out. Uiteindelijk ben ik weer naar binnengevlucht. Veilig, en gelukkig zonder loten, zegels of kaarten.

Kinderen aan de deur. Onderschat ze niet…

Vechten In Bed

Zaterdagochtend wakker worden met kindertjes. Ik had helder voor ogen hoe dat zou zijn. We zouden kindervoetjes over de vloer horen, de kindjes in bed nemen en daar knuffelen, kletsen en heerlijk rustig wakker worden. O, en de zon zou door de witte gordijnen schijnen en de vogels zouden….Anyway. De realiteit: 

Snipje en Snaakje kunnen om de een of andere reden sluipen als bankovervallers. Dus ik hoor niks geen schattige kindervoetjes over de vloer; ik lig gewoon comateus te slapen en ineens schrik ik me een rolberoerte omdat er een zwaar ademend kind naast mijn bed blijkt te staan. Al een tijdje. Met het hart nog in de keel trek ik ze dan in bed. En daar begint de Derde Wereldoorlog.

Snipje ligt links van mij, Snaakje rechts. Ze hebben hun ogen dicht. Fake, want ze zijn klaarwakker. Het bed is op zaterdagochtend namelijk een arena. Een slagveld waar zwaar gevochten wordt om mama.

Nep kreunend in haar ‘slaap’ slaat Snaakje een arm om mij heen. Lijkt lief he? Is niet zo bedoeld. Het is bezitterigheid, als een hondje dat tegen een paaltje pist. Het afzetten van je domein. Goed, ze slaat dus een arm om mij heen. Dat de vuist, die aan het eind van die arm zit, heel verrot op Snipjes snoet terecht komt, heeft Snaakje zogenaamd niet door, omdat ze ‘slaapt’. Snipje is dan aan zet. Ook nep kreunend in haar ‘slaap’ gooit zij ‘onbewust’ een been om mij heen. Daarbij gebeurt het ‘per ongeluk’ dat Snaakje een goeie trap krijgt onder de dekens. Papa moet zich trouwens in ons heel smalle bed met hand en tand vasthouden aan matrassen, kussens en dekens, anders wordt hij er gewoon uitgemieterd in de strijd om de mama.

Snaakjes beurt. Zij werpt twee benen over mij heen, en maait er nog wat mee om Snipje goed te raken. Vervolgens gaat Snipje, onschuldig ‘slapend’ met haar hoofd ergens half op me liggen. Snaakje pikt dat niet en werpt, oogjes vredig gesloten, haar hele lijf pseudo-perongeluk over mijn hoofd heen en gaat overdwars op mij liggen. Zo. Schaakmat.

Elke zaterdag weer even slikken dus, Maar die vogels fluiten hoor, daar kan je niks van zeggen. En witte gordijnen hebben we ook.
Jippie…

Rot Pokke Fruitvliegen

afb. 1. Hoe ik een fruitvlieg het liefst zie.

Geef mij één fruitvlieg en ik blijf helemaal chill. Stop er vijf in mijn keuken en ik frons misschien lichtjes. Bij tien fruitvliegen word ik onrustig. Dat geef ik eerlijk toe. Ik hou er gewoon niet van. Maar WAARAAN o WAARAAN heb ik het verdiend dat ik ZEVENHONDERD  freakin' fruitvliegen in mijn keuken heb!? Nou? NOU? NOU!?

Oke, oke, het is waar dat wij een weekendje weggingen en dat er toen één klein verrot perzikje is blijven liggen in de keuken. Helemaal waar, hoor je mij niet ontkennen. Maar even he, de banaantjes lagen er stralend geel bij hoor. Sinaasappeltjes, keurig in het gelid, allemaal even oranje en vlekkeloos. En de appels, potdorie, die zaten zelfs nog in het zakje. Zó nieuw waren die dingen. Geen krasje of stipje op te bekennen.

Maar die perzik he, die perzik... Die rotbeesten pakken je genadeloos op ÉÉN zo’n perzikje dat je dan effe vergeet. Ik word daar naar van. Ik vind dat laag. En dan kom je de keuken binnen, om heel lief te gaan koken of weet ik veel, en dan vliegen er dus zevenhonderd rotpokkefruitvliegen je neusholtes binnen. Gewoon om te klieren.

Mijn man is een schatje hoor. Begrijpt mij ook helemaal. Hij pakte op een goeie avond de stofzuiger, de snoezerd, en heeft ze toen met een engelengeduld om warm van te worden  ALLE zevenhonderd opgezogen. Dat is nou liefde. Dat is nou toewijding. Beetje jammer dat hij de stofzuiger die nacht in de keuken liet staan en dat die zevenhonderd krengen er aan de achterkant van de stofzuiger net zo hard weer uitkropen. Walgelijk. 

Elke keer als ik die fruitvliegenkeuken in kom, stijgt mijn bloeddruk tot boven het kookpunt. Ik wapper met theedoeken, knal met vliegenmeppers en kranten, knutsel hele middagen aan ingenieuze fruitvliegvallen en zet zelfs Snipje en Snaakje in bij mijn strijd tegen dit onrecht. Wie de meeste vliegjes kan doodslaan krijgt van mama een snoepje.

Ook geprobeerd: een allesverterend chemisch spulletje van de buurvrouw. Super giftig, super agressief. Volgens mij zag ik op de spuitbus zelfs een sticker zitten met daarop: DOOD AAN DE OZONLAAG! maar dat weet ik niet zeker. Wat een gevoel van macht om daarmee te spuiten!

Alleen ze zitten er nog. Nog steeds. In mijn dromen hoor ik hoe zevenhonderd stemmetjes mij uitlachen. Ik weet niet hoe ik nu verder moet leven. Ik ben een vreemde in mijn eigen huis. Dit trek ik niet heel veel langer. Als je tips hebt, laat ze hier onder deze blog achter. Je kunt een spuitbus winnen. Help!

afb. 2 Voorbeeld van een val die niet werkt

Trakteren To The Max

Drie jaar werd ze. Mijn Snaakje. Dan moet je wat als moeder. Trakteren op de peuterspeelzaal om precies te zijn. Als je kind trakteert heb jij als mama de eenmalige kans om gekroond te worden tot de creatiefste, liefhebbendste, gezondste en origineelste mama van de peuterspeelzaal. Tenminste, als je er iets perfects van maakt. Je kan ook de boeken ingaan als de meest luie, afgezaagde en achterhaalde moeder van de peuterspeelzaal, als je het niet goed aanpakt. Voor Snaakje moest ik dus wat MEGAGOEDS gaan bedenken.

Eerst zat ik te denken aan iets als dit:

Dat leek me toch niet heel praktisch. Aangezien ik dat dan vijftien keer moest maken en het morgen af moest zijn. Iets makkelijkers... misschien iets van dit:

Maar dat viel af, want juf had gezegd dat het gezond moest zijn. Daardoor dacht ik aan dit:

Maar dat viel weer af omdat mijn lieve Snakenkind dan tot op de middelbare school gepest zal worden. Als je namelijk in het woordenboek zoekt bij de R van ‘Ramlelijke traktatie’ dan staat daar precies dit plaatje. O, de kindertjes uit mijn klas die dit vroeger trakteerden... Als blikken konden doden zou de jarige ergens halverwege "Lang zal ze leven" waarschijnlijk gorgelend van de stoel gedonderd zijn. Wij HAATTEN die traktatie. De gezichtjes waren ALTIJD lelijk getekend en de mandarijn was ALTIJD zo droog als een handdoek die niet in de droger is geweest maar aan het rek heeft gehangen. En was 'ie wel sappig, dan was het sap zó zuur dat je er een lijk in had kunnen laten wegteren. Dat zou dan weer handig zijn geweest wat die jarige betreft.

Ik belde juf. Ze wilde toch echt wel gezond. Niks met varkensvlees. Het liefst fruit, als ze eerlijk mocht zeggen. Het waren wel peuters, he. Een mandarijn ofzo. Ja, een mandarijn! Verslagen legde ik de telefoon neer. Een mandarijn? Echt? Met een… gezichtje toevallig!? 

En toen kwam het geweldige. De ommekeer. Ik checkte Pinterest. O, glorie, Pinterest. Daarop stond het volgende stralend eenvoudige, uberlieve plaatje:

Een mandarijn, die helemaal gepeld is op één stuk schil na. Op het uiteinde van die schil staan twee oogjes en een mondje; het is een slak. Ge. Ni. Aal. Nu ben ik de beste mama van de toko. Het is gezond (mandarijn), het is praktisch voor juf (gepeld en wel) en lekker (ik heb de zachtste genomen en ik doe er véél poedersuiker overheen) en Snaakje is blij. Ze trakteert op SLAKKEN! Do I have to say more?

Ruzie Met Talking Tom

Elke zichzelf respecterende peuter kan tegewoordig omgaan met een Ipad. Het blijft een gek gezicht, zo’n snoezig worstenvingertje dat op de grote ronde knop drukt. En als ‘ie aanfloept wordt door dat worstenvingertje vakkundig de ontgrendeling weggeswipet. Daarna swipen ze door naar de goede pagina en daar tikt de tweejarige dan haar favoriete ‘Kam-Je-Roze-Pony-App’ aan.
Of natuurlijk de app van Talking Tom…

Voor de mensen die ‘m niet kennen, Talking Tom is een app met een kat. Die kat wendt zijn oortje naar je toe en luistert dan naar wat je zegt. Vervolgens hoor je je eigen stem terug, maar dan vervormd. Naar smurfig hoog. Zet een volwassen vent achter Talking Tom en hij rolt in no time van de bank van de lach. Want hij zegt wat, hoort zijn eigen gekke Barbiestemmetje, schiet in de lach, hoort zijn vervormde smurfenlachje, lacht nog harder, hoort nu een hysterisch muizenlachje, komt niet meer bij en hoort Talking Tom ook helemaal vastlopen in dezelfde, pieperig hoge lachbui. Blijft leuk. 

Maar niet als je Snipje heet. Ik heb haar achter Talking Tom gezet en in vier zinnen had zij dikke vette rotruzie met Talking Tom. Je vraagt je af hoe het kan. Nou, hier volgt een gedetailleerd verslag. 

Ipad aan. Unlock. Swipe. Swipe. Swipe. Tik. Logo. Wacht. Kat met luisterend oor...

Snipje (voorzichtig): “Hai?”
Talking Tom (imiteert): “Hai?”
Snipje (gaat er goed voor zitten):  “Ik heet Snipje!”
Talking Tom (uitdagend) ; “IK heet Snipje!”
Snipje (in verwarring): “NIET! IK heet Snipje!”
Talking Tom (als een stomvervelend broertje)” NIET! IK heet Snipje!”
Snipje (nu kwaad): “IK HEET SNIPJE EN JIJ NIET, STOMMERD!”
Talking Tom (minstens net zo kwaad): “IK HEET SNIPJE EN JIJ NIET, STOMMERD!”
Snipje (wild van frustratie): “NOUHOUHOU!!”
Talking Tom (walgelijk gemeen): “NOUHOUHOU!!”

En dat is het moment dat Snipje dan altijd dankbaar gebruik maakt van een andere functie die er in de app zit. Ze mept Talking Tom helemaal in elkaar. Het is vreselijk, maar als je dus met je vinger op Talking Tom tikt, hoek je hem het hele beeldscherm door. En dat doet ze dan. Met liefde.

Ik heb de app verwijderd. Nodigt uit tot agressie. Ze gaat maar lekker pony’s kammen. Tsss.