Verkopertje Aan De Deur

Ik word er melig van: kinderen aan de deur. Het jochie dat zonet voor de deur stond was ook weer een prachtexemplaar.

Ik deed de deur open en daar stond ‘ie. Meteen al met een mond vol tanden. Hij zei geen hoi of niks. Hij was namelijk ineens –o hoe ongelegen!- vergeten wat hij ook al weer kwam verkopen. Fantastisch. Verward en gestresst onderzocht hij de folder in zijn hand, en daarna zijn plastic tasje vol papiertjes. Maar nee, het antwoord kwam helaas niet bovendrijven.
Hij schraapte zijn keel langdurig en blaatte: 
“Eh. Ik weet eigenlijk niet meer hoe het eeh…heet.. Ahem.”
Ik zei op mijn liefst: 
“Nou, denk er dan maar even rustig over na, kom je straks gewoon weer.”

Ik sloot de deur zachtjes en ging aan tafel zitten om verder te eten. Uit mijn ooghoeken zag ik een zwaar gefrustreerde achtjarige door mijn tuin ijsberen. Heen en weer. Mompelend, diepe frons in zijn voorhoofd. Hij wist werkelijk niet meer wat juf nou had gezegd. Toen ik mijn tweede boterham ophad belde hij weer aan. Toen ik de gang in kwam, zag hij me al aankomen en begon hij alvast te praten. Waarschijnlijk was 'ie bang dat hij anders wéér zou vergeten wat hij ook al weer wilde. Hij dacht vast: “Knal die tekst eruit als je ‘m nog weet! Waarom wachten tot je klant het hoort! Nou dan!” 

Toen ik de deur opendeed trof ik hem dus midden in de zin:

“…..voor de grote Clubactie!”
Ik heb toen met mijn liefste stem gezegd dat ik dat niet perse hoefde, maar dankjewel hoor en héél veel succes met de rest van de straat! Maar, o wonder, hij wist ineens alles weer. Ook juf d’r les over je poot stijf houden.
“Wrom nie?” vroeg hij streng.
“Omdat eeh..ik eeh…wat hier staat, (tik tik op de folder) dat eeh…hoef ik niet.”  zwamde ik snel.
“Wrom nie?”
“Omdat ik het eeh…omdat ik het al heb?!” kwaakte ik op de gok.
Zijn oogjes scanden razendsnel mijn deurposten.
"Waarom heb jij dan geen stickertjes?"
Sjit. Gesnapt.

Ik geloof dat ik iets heb gezegd over een boterham die koud stond te worden, maar op dit punt begon ongeveer mijn black out. Uiteindelijk ben ik weer naar binnengevlucht. Veilig, en gelukkig zonder loten, zegels of kaarten.

Kinderen aan de deur. Onderschat ze niet…