Vechten In Bed

Zaterdagochtend wakker worden met kindertjes. Ik had helder voor ogen hoe dat zou zijn. We zouden kindervoetjes over de vloer horen, de kindjes in bed nemen en daar knuffelen, kletsen en heerlijk rustig wakker worden. O, en de zon zou door de witte gordijnen schijnen en de vogels zouden….Anyway. De realiteit: 

Snipje en Snaakje kunnen om de een of andere reden sluipen als bankovervallers. Dus ik hoor niks geen schattige kindervoetjes over de vloer; ik lig gewoon comateus te slapen en ineens schrik ik me een rolberoerte omdat er een zwaar ademend kind naast mijn bed blijkt te staan. Al een tijdje. Met het hart nog in de keel trek ik ze dan in bed. En daar begint de Derde Wereldoorlog.

Snipje ligt links van mij, Snaakje rechts. Ze hebben hun ogen dicht. Fake, want ze zijn klaarwakker. Het bed is op zaterdagochtend namelijk een arena. Een slagveld waar zwaar gevochten wordt om mama.

Nep kreunend in haar ‘slaap’ slaat Snaakje een arm om mij heen. Lijkt lief he? Is niet zo bedoeld. Het is bezitterigheid, als een hondje dat tegen een paaltje pist. Het afzetten van je domein. Goed, ze slaat dus een arm om mij heen. Dat de vuist, die aan het eind van die arm zit, heel verrot op Snipjes snoet terecht komt, heeft Snaakje zogenaamd niet door, omdat ze ‘slaapt’. Snipje is dan aan zet. Ook nep kreunend in haar ‘slaap’ gooit zij ‘onbewust’ een been om mij heen. Daarbij gebeurt het ‘per ongeluk’ dat Snaakje een goeie trap krijgt onder de dekens. Papa moet zich trouwens in ons heel smalle bed met hand en tand vasthouden aan matrassen, kussens en dekens, anders wordt hij er gewoon uitgemieterd in de strijd om de mama.

Snaakjes beurt. Zij werpt twee benen over mij heen, en maait er nog wat mee om Snipje goed te raken. Vervolgens gaat Snipje, onschuldig ‘slapend’ met haar hoofd ergens half op me liggen. Snaakje pikt dat niet en werpt, oogjes vredig gesloten, haar hele lijf pseudo-perongeluk over mijn hoofd heen en gaat overdwars op mij liggen. Zo. Schaakmat.

Elke zaterdag weer even slikken dus, Maar die vogels fluiten hoor, daar kan je niks van zeggen. En witte gordijnen hebben we ook.
Jippie…