Blokfluitles SUCKS!

Snipje wil op muziekles. Viool, dat lijkt haar wel wat. Alles behalve viool, dat lijkt mij wel wat. Het brengt me met weemoed terug naar de tijd dat ik zelf nog op muziekles wilde. Vroeger…

Ik was negen en ik wist het zeker. Dwarsfluit. Ik VOELDE gewoon dat ik feeling met dat instrument had, ook al had ik er nog nooit eentje aangeraakt. Ik zou een bekend, beroemd en bekwaam dwarsfluitster worden.
Mijn vader had nog wat twijfels. “Realistisch” noemde hij zichzelf. Ik moest eerst maar eens een jaar op blokfluitles. Blokfluitles is kindermishandeling, zoals je weet, maar ik ging gedwee. Om een gevierd dwarsfluitster te worden moet je wat offers brengen. Daartoe was ik bereid, gezien de glansrijke carriere die ik op dat gebied nog in het verschiet had liggen.

Ik kreeg NIET een nieuwe blokfluit. Mijn vader had nog wel een ouwetje. Op zolder ergens. Ik moest eerst maar eens bewijzen dat ik echt wilde fluiten. Grommend stapte ik op de fiets. Hoezo bewijzen!? Ik was dit meer dan waard. Zwaar beledigd fietste ik met die rotfluit in een plastic tasje aan mijn stuur over een rotonde. Lekker schuin. Anders geloof je even in me, zeg. Een beetje vertrouwen! Tjongejonge. Ik zal toch zelf het beste kunnen inschatten of ik later wel of niet megaberoemd word met mijn baanbrekende fluitspel…
Op dat moment werden mijn gedachten onderbroken door een oorverdovend
 
        KKKRRRRRRATATATATATATATA!!


Tien minuutjes later zat ik op blokfluitles. Mijn hoofd was onnatuurlijk rood. Mijn handen een beetje zweterig. Ik zocht een strategische plek uit. Daar waar juf alleen de linkerkant van mijn fluit kon zien, niet de rechter. Zéker niet de rechterkant. De barst in mijn fluit liep namelijk van de lage C tot aan de B. Om eerlijk te zijn was eigenlijk de hele zijkant van de fluit één groot gat. Ik heb gefloten die les. Juf keek raar. Ik keek brutaal terug, en speelde netjes verder. Ha. Aan mijn hoofd was niks te zien.

De week erop heb ik mijn fluit behandeld met plakband. Ik had een heel rolletje nodig om, netjes tussen de vingergaatjes door, al die luchtgaten te dichten. Want daardoor ging hij toch wel héél naar snerpen. Twee weken daarna heb ik het maar aan mijn vader verteld. 

Ik speel nu gitaar. Mijn vader is een wijze man.