Heb je de blog ‘MU’ gelezen? Lees ‘m even. Er waren namelijk
een paar zijinstromers die via via hadden gehoord hoe de muziekjuf van de Pabo
haar leerlingen mishandelde in haar lessen. Hoe ze hen publiekelijk te schande
maakte en genoot van hun mislukkingen. Hoe ze het liefst de populaire mensen
naar voren haalde om ze tot de grond toe af te branden, gebruikmakend van niets
meer dan Oze Wieze Woze en een xylofoon.
Dat zou hen niet overkomen. De zijinstromers van dit jaar hadden bedacht dat ze goed beslagen ten ijs moesten komen. Anders dan de tieners die net van de middelbare school kwamen, kwamen zij immers uit het zakenleven! Ze hadden auto’s, vrouwen, kinderen, huizen en hypotheken. Zij WEIGERDEN om het mikpunt van spot te worden tijdens ‘mu’. Hun plan was even geniaal als eenvoudig. Ha! Ze zouden gaan oefenen. Vooraf. Ze hadden afgesproken bij Gert. Zijn riante huis was het meest geschikt voor het oefenen van ‘Olifantje in het bos, laat je mama toch niet los’.
Gert had het hoe en wat aan zijn vrouw uitgelegd. Toch kon zij een klein grinnikje niet onderdrukken toen er een paar strakke auto’s de oprit opdraaiden en een aantal dertigplussers met chagrijnig gezichten uitstapten. Ze openden de kleppen van hun glanzende auto’s om daar xylofoontjes, blokfluitjes en triangeltjes uit te halen. Het liefst had zij ze gefotografeerd, maar goed.
Dat zou hen niet overkomen. De zijinstromers van dit jaar hadden bedacht dat ze goed beslagen ten ijs moesten komen. Anders dan de tieners die net van de middelbare school kwamen, kwamen zij immers uit het zakenleven! Ze hadden auto’s, vrouwen, kinderen, huizen en hypotheken. Zij WEIGERDEN om het mikpunt van spot te worden tijdens ‘mu’. Hun plan was even geniaal als eenvoudig. Ha! Ze zouden gaan oefenen. Vooraf. Ze hadden afgesproken bij Gert. Zijn riante huis was het meest geschikt voor het oefenen van ‘Olifantje in het bos, laat je mama toch niet los’.
Gert had het hoe en wat aan zijn vrouw uitgelegd. Toch kon zij een klein grinnikje niet onderdrukken toen er een paar strakke auto’s de oprit opdraaiden en een aantal dertigplussers met chagrijnig gezichten uitstapten. Ze openden de kleppen van hun glanzende auto’s om daar xylofoontjes, blokfluitjes en triangeltjes uit te halen. Het liefst had zij ze gefotografeerd, maar goed.
Binnen aan de keukentafel sloegen de zijinstromers grommend en
vastberaden hun muziekboekjes open. Met wat gesteggel verdeelden ze de muziekinstrumentjes en
begonnen. Het klonk he-le-maal nergens naar. Er was gewoon geen lied in te herkennen. Het was een verzameling losse noten, kraak- en breekgeluiden, binnensmonds getier en lukraak geram. De muziekjuf had goud geld willen
betalen om hierbij aanwezig te mogen zijn. De gozer op de triangel wist met dat
rotstokje het driehoekje niet te raken. En als hij het wel raakte was het zo
hard dat de triangel begon te tollen en dan moest hij zijn stokje neerleggen om
dat knakeding in bedwang te krijgen. De voormalige buschauffeur behamerde de
xylofoon. Hij zong (loeide) er ook bij. OLIE...Nee, wacht even...OLIFAN...Grrrrrrrr. OLIFANTJE IN HET....*@&#$!
De ex-interieurman was in gevecht met de blokfluit, kreeg zijn vingers niet netjes naast elkaar op de gaatjes en in plaats van te wachten tot hij zijn vingers op orde had, blies hij gewoon maar random in de fluit om niet achter te lopen in het lied.
De ICT'er ging véél te snel op de trommel. Hij had namelijk als kind weleens les gehad. Kakafonie is een te harmonisch woord om te beschrijven hoe dit klonk.
Gelukkig overstemden ze op deze manier wel de vrouw van Gert, die hikkend van de lach over de leuningen van de bank hing. Na wat gepaste gewetenswroeging besloot ze toch maar om al haar vriendinnen, familie en, vooruit, vage kennissen op te bellen en hen één voor één mee te laten genieten.
De zijinstromers stonden de week erna vanzelfsprekend alsnog voor aap, en niet zo’n klein beetje ook. Maar wel ietsjepietsje minder dan wanneer ze niet hadden geoefend. Slimme zijinstromers.
De ex-interieurman was in gevecht met de blokfluit, kreeg zijn vingers niet netjes naast elkaar op de gaatjes en in plaats van te wachten tot hij zijn vingers op orde had, blies hij gewoon maar random in de fluit om niet achter te lopen in het lied.
De ICT'er ging véél te snel op de trommel. Hij had namelijk als kind weleens les gehad. Kakafonie is een te harmonisch woord om te beschrijven hoe dit klonk.
Gelukkig overstemden ze op deze manier wel de vrouw van Gert, die hikkend van de lach over de leuningen van de bank hing. Na wat gepaste gewetenswroeging besloot ze toch maar om al haar vriendinnen, familie en, vooruit, vage kennissen op te bellen en hen één voor één mee te laten genieten.
De zijinstromers stonden de week erna vanzelfsprekend alsnog voor aap, en niet zo’n klein beetje ook. Maar wel ietsjepietsje minder dan wanneer ze niet hadden geoefend. Slimme zijinstromers.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten