Sommige mensen hebben een levensmotto. Dat vind ik heel interessant. Ik wil zelf ook wel een levensmotto. Alleen, elke keer als ik erover nadenk kom ik niet verder dan YOLO. En dat is gewoon het sneuste levensmotto dat je kunt bedenken.
Ik las laatst wel ergens een motto dat ging van “Draag je mooiste jurkjes! Je leeft te kort om ze in de kast te laten hangen!” Zoiets, maar dan anders hoor, want als ik ‘m nu overlees komt het gelijk heel fatalistisch over. Zo van: “Trek die vergeten jurken van je vandaag nog aan, want voor je het weet ben je zo dood als een pier en HOE staat die jurk dan he? Nou? NOU?!”
Zo pakte ik ‘m niet op en ik heb best leuke jurkjes in mijn kast, daarom vond ik het direct een topmotto.
Dus. Gisteren stapte ik uit bed en trok een kanten jurkje aan, met een lichtglanzende panty, deed een stoere riem om mijn middel, mooie oorbellen in en mijn leukste hakjes aan. Daarna bracht ik Snipje op de fiets -met tegenwind- naar school. Die dingen moeten ook gebeuren namelijk. Toen ik weer thuis was moest ik even nadenken wat ik nu eens zou gaan doen. De tuin schreeuwde om aandacht en al snel stond ik op hakjes in de tuin te spitten.
Bramen aanvallen blijkt niet te kunnen met een kanten jurkje...
Ik had er nog geen blaadje afgesnoeid of ik hing al met mijn jurkje in die braam. Rats/krak/scheur! Nou, dat ging lekker. Toen ik probeerde de tak die het gedaan had helemaal verrot te knippen, pakte een andere tak stiekem mijn jurk en kraste nog er nog een gat in. Woest was ik. Ik heb gevochten met die braam tot ik stampend van woede mijn lief riep, die me kwam helpen om die braam gruwelijk te verdelgen. Lekker voor die braam.
Van de braam EN van mijn nieuwverworven levensmotto is niks meer over.
YOLO. Prima motto.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten