Stralen in Paprikatrui (Deel 2)

Ja, hallo weer. Ik wil toch even terugkomen op mijn topic van vorige week: jammere kleding. Verschillende lezers hebben me, om mij een hart onder de riem te steken, een jankend lelijke foto van zichzelf gestuurd. Daar ben ik natuurlijk heel blij mee, dankuwel. Het heeft mij wel aan het denken gezet. Dat zal ik eerlijk zeggen. Want er klopt iets niet aan... Er klopt iets heel erg niet. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat 'toevallig' die complete generatie die klein was in de jaren '90, zo intens lelijk was. Dat is gewoon TE toevallig. Het moet ergens aan gelegen hebben. Wij zijn volgens mij lelijk gemaakt. Door iets. Of iemand. Aan onze snoetjes lag het niet.

Ik ben over het algemeen niet zo complottheoriemens, maar bij het zien van mijn fotoboek denk ik toch: Hoe kan dit... Niet alleen ik, maar wij allemaal waren de pineut. Bijvoorbeeld; Mijn vriendinnetjes op mijn schoolfoto proberen allemaal wanhopig, maar zonder succes, onder hun pony door te kijken. Het jongetje naast me lijkt zijn kleren binnenstebuiten aan te hebben en zijn hoofd achterstevoren op zijn lijf. Het jongetje daarnaast…wacht... is dat überhaupt wel een jongetje? Voor mijn eigen looks mag je m'n vorige blog nog een keertje bekijken. Soms, als ik mijn fotoboek bekijk, weet ik niet of ik moet lachen of janken. Iedereen, werkelijk IEDEREEN is lelijk als de nacht. Waar lag dat aan!?

Ik ben op onderzoek uitgegaan. Ja. Dat klinkt overdreven, maar dit onrecht liet me niet meer los. Gravend in de geschiedenis kwam ik nog zo'n periode tegen. Mijn zusje maakte me daarop attent. Zo'n periode waarin alle mensen van eenzelfde generatie er waanzinnig slecht uit zagen. De Gouden Eeuw. Klinkt als een eeuw waar je wilt zijn, he!? Nou, niet dus. Kijk maar eens naar de portretten die toen gemaakt zijn. In deze periode gebeurde PRECIES zoiets als er in de jaren negentig gebeurde. Iedereen was ineens lelijk. In de Gouden Eeuw werd werkelijk iedereen, arm en rijk, dik en dun, baby en bejaarde, ineens een wenkbrauwloze, wimperloze, lijkbleke, papperige homp deeg met een zuunig tuutbekkie en een witte kraag. Again: WAAR lag dat aan? 

Ik weet het niet. Voor de looks in mijn jeugd heb ik altijd mijn moeder de schuld gegeven. Beter gezegd, de smaak van mijn moeder. Nog beter gezegd, de afwezigheid van enige vorm van smaak bij mijn moeder. (Vroeger he. Vroeger. Tegenwoordig ziet ze er elke dag erg leuk uit.) Maar mensen; de smaak onzer moeders KAN het niet zijn. Ja, onze moeders zijn eh… dertig plus, maar de Gouden Eeuw hebben zij NIET op hun geweten. Ik tast in het duister. 
Je hoort nog van me.