Skatjes op Skietjes

We zijn op wintersport geweest. Met mijn schoonfamilie. Het was een gezellige week met wel honderd dingen die ik er geweldig aan vond. 
Het ontbijten bijvoorbeeld… Dat was een van de mooiste momenten van de dag. In het midden van het restaurant was een prachtig gedekte tafel vol met croissantjes in twee smaken, yoghurt in drie smaken, alle jammetjes die een mens kan bedenken, vers fruit, gebakken eitjes en gaaaaa zo maar door. Ongelooflijk. En de ochtend erna gewoon weer he! Het kon niet op. De tweede dag dat we het restaurant in liepen stond ik weer even verstild te staren naar al dat lekkers. Naast mij stond mijn lieve Snaakje van drie ook even verstomd te kijken. Toen snerkte ze met haar schelle stemmetje door het restaurant: "ALWEER DIT!?"

Ik hoop en gok dat ze bedoelde: "Wat een zegen! Alweer dit!" 
Maar zo werd het helaas niet opvat door alle ontbijtende gasten.

Na het ontbijt was het tijd om de berg op te gaan. Snipje is vijf en Snaakje drie. Op die leeftijd kunnen Zwitserse kindertjes met een snelheid van 50 kilometer per uur achterwaartse salto’s maken op ski’s. Synchroon. Dan moeten onze Snip en Snaak toch ook wel levend van het babybergje afkomen, dachten wij zo. Snipje had het idee al snel in de gaten. Toen ze na drie redelijk geslaagde afdalingen weer boven kwam glunderde ze: ‘Ik voel me nu echt wel trots hoor! Ik voel me nu ook HEUL oud. Wel zes, en dan BIJNA zeven!”

Wow. Dat is inderdaad…eh... indrukwekkend oud.

Snaakje daarentegen zag het allemaal niet zo erg zitten na haar eerste afdaling. Ze hing als een zak aardappels in haar skipakje. Een grote, roze Calimerohelm scheef op haar kopje en daaronder haar allerzieligste paar puppyogen. Elke keer als zij bovenkwam keek ze niet trots, maar nog zieliger, in de hoop dat wij haar zouden redden. We hebben haar maar van skiles afgehaald. Volgende keer beter.

Snaakje in skipak deed me denken aan Snipje, toen zij ook drie was en precies even aardappelig in haar skipakje hing. Ik weet nog goed hoe ze toen tussen papa's knieën de berg afging. Ze raakte met haar skietjes heel die sneeuw niet, omdat papa haar onder haar okseltjes optilde. De HELE berg af. Dat had Snipje niet eens door. In volle vaart naar beneden suizend had zij het idee dat ze skiën kon als een pro. Ik ging in een rustige, beetje trillerige slalom om hen heen op mijn snowboard, toen ik plotseling een hoopje sneeuw miste, over de kop vloog en FLATS op mijn snoet in de sneeuw terecht kwam. Charmant.

Papa en Snipje vlogen direct met een rotvaart langs me heen naar beneden. Vanuit haar aardappelig hangende positie hoorde ik toen nog net mijn betweterige Snipje roepen: 'Wel voor je kijken hè mama!"