Strenge Snaakje

Snaakje is nu drie. Zij vindt dat zelf een respectabele leeftijd. Zij vindt ook dat ze nu wel wat meer te vertellen heeft in huis. Kijk, ze is de jongste, maar als je dan uiteindelijk drie jaar geworden bent en je hebt wat meer levenservaring, dan tel je helemaal mee. En dan mag je je ook wat meer met het gedrag van de rest van de familie gaan bemoeien.

Het was maandagochtend. Boodschappendag. Ik scheurde een blaadje uit een schrift en begon aan een ellenlang boodschappenlijstje. Ineens stond Snaakje naast me. Op een stoel. Met een hand in haar zij. In haar andere hand het schriftje, waar zojuist een blaadje uit was gescheurd. Snaakje keek not amused. 

Streng vroeg Snaakje: “Mama, heeft jij geteurt?”
Druk schrijvend bromde ik iets onverstaanbaars dat zij opvatte als een ‘nee’.
Maar Snaakje was niet voor één gat te vangen. Er WAS iets vreselijks met dit schrift gebeurd. Hoe dan ook. Ze had notabene het bewijs in handen!
Ze kneep haar oogjes samen en zei: “Heeft jij getnipt?”
Weer mompelde ik iets als 'nee.'
Snaakje verlaagde haar stem.
“Heeft jij gebijt?”
Nu keek ik op van mijn uitgescheurde briefje. Nou, nee. Ik had dit boodschappenlijstje niet uit het schriftje geknaagd, nee. Thanx for asking.

“Hm,” zei Snaakje nadenkend. Zojuist was de zaak van Het Mysterieuze Uitgescheurde Blaadje haar volkomen duidelijk geworden:
“Papa daan… “
Zeer tevreden met de oplossing van deze case klom Snaakje weer van haar stoel af. Het schrift onder haar armpje geklemd. Weer op de grond draaide zij zich nog een keer om en zei streng:
 “Mag niet van ik.”

Kijk. Drie jaar. Dat bedoel ik nou.