Druk Druk Druk Druk Druk Druk

Deze blog typ ik met twee tenen en mijn neus. Afgelopen september is ons kindje Snaakje geboren, en sindsdien typ ik altijd zo. Ik heb als moeder van twee namelijk geen tijd en geen handen meer vrij om  een lapje tekst te typen met de tien vingertjes die ik daarvoor gekregen heb. Ik heb altijd wel wat vast. Denk: kindje, schoen, druipende spuugdoek, afgekloven lolly of alles tegelijk. Dat komt ook heel regelmatig voor.
 
Het mag al een wonder heten dat ik überhaupt achter mijn laptopje zit. Want met twee kindertjes is dat ingewikkeld hoor. Vooral op die momenten  dat je moet kiezen wat je nu eerst gaat doen; wat heeft nu de prioriteit? Een voorbeeld: Snaakje blèrt, haar speentje is gevallen, mijn pannetjes koken alle vier tegelijkertijd over, mijn haar valt voor mijn ogen maar mijn nagellak is nog niet droog dus als ik nu ga vegen worden mijn nagels pulp met krassen, de telefoon gaat, er zit een gat in mijn sok en ik wil al de hele tijd een andere aan, Snipje wil knutselen en ondertussen smelt mijn chocola, koelt mijn thee veelste veel af, rijdt buiten NET de vuilniswagen weg terwijl ik mijn bak nog buiten moet zetten en moet ik ook nog heel nodig plassen.
Zie dan maar eens te kiezen wat je moet doen. Heel gewoon dagelijks tafereeltje hoor. 

Ik ben dus niet altijd helemaal ‘chill’ nu. Snipje wel, trouwens. Die zou een geweldige moeder zijn. Helemaal easygoin’ is zij. Heeft Snaakje een snotje?  Snipje pulkt hem vakkundig en pijnloos uit haar zus d’r kleine neusgaatje en stopt het zelfs nog in de prullenbak. Als de telefoon gaat, roept ze: “De telefoon gaat!” En als de baby huilt roept ze: “De baby gaat!” En als Snaakjelief een vieze luier heeft is Snipje alleen maar enthousiast in plaats van in een jakkiestemming, want de poep is prachtig geel en dat is toevallig haar lievelingskleur! Jubel! Ik kan wat van haar leren. Maar nu nog even niet, eerst even  die sok. Nee, de pannen. Nee. Plassen. Dat eerst.