Nu Snipje dik anderhalf is,
is het hoog tijd voor een huisdier. Na niet al te lang denkwerk (en een aqarium
in de aanbieding bij Praxis, dat eigenlijk vooral) kwamen we op het slimme idee
om vissen te nemen. Het grootste voordeel is dat je ze niet hoeft uit te laten,
ideaal! Guppen, die leken me onverwoestbaar. Volgens mij was het op een
woensdag dat we ze opgetogen aanschaften. We richtten het aquarium zo in, dat
het ons bijna leuk leek om daar zelf te gaan wonen, al zou het gebrek aan
zuurstof toch een vervelende bijkomstigheid zijn. Hups, vissen erin en genieten
maar!
DACHT IK!
Mooi niet dus he. Vijf
vissen. Drie verstopplekken. Nou, ze vochten erom om maar in het donkerste,
onzichtbaarste hoekje te gaan zitten/. Potverdikke. De een zat in de tuit van
mijn leuke theepot die we belangeloos hadden opgeofferd voor in de kom, de
andere eronder en die rest tussen de planten en het pompje. Als mijn arme
dochter wilde 'sisje kijke' dan was er geen vís te bekennen. Bah. We gaven
precies genoeg eten, fluisterden lieve woordjes en lieten het pompje overuren
draaien om het water kraakhelder te houden. Als dank dreef de vrijdag erop de
eerste vis met zijn buikje naar boven. Egoïst! Wat wil je dan nog meer!? De dag
erop gingen twee andere exemplaren -die ik toch al nooit leuk had zien zwemmen-
in staking, op zondag even niks -rustdag- en toen op maandag dreef de rest
boven. En ik maar tegen Snipje: oh ahem, nóg een visje gaat slapen! En Snipje
(met gefronste wenkbrauwen): Sisje moe?
En toen kwam mijn zusje hier
en zij heeft nog geen kinderen. Ze is ook zeventien dus dat is dan ook wel verstandig.
En die ging met mijn kindeke visjes kijken. En het eerste wat Snipje riep toen
ik erbij kwam staan was: Sisje doot! Sisje DOOT! Had mijn zusje haar dus
aangeleerd.
Bah. Ik werd er naar van. Anderhalf.
Veel te jong voor een huisdier. Over tien jaar meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten