Ja! Er is nieuws aan het front! Op een avond, een late
avond, gebeurde het. Wij liggen altijd
om half elf in bed. Maar niet deze keer. We hadden visite gehad en het was laat
geworden. Stom van hem natuurlijk, maar onze slak had er geen rekening mee
gehouden dat het zou kunnen voorkomen dat wij van ons schema af zouden wijken.
De loser. Wij liepen heen en weer met
schoteltjes en lege kopjes. En toen…..gleden we bijna over een glibberig
drietal. DRIE slijmerige vandalisten waren uit hun verschrikkelijk hol gekropen
om hun snode plannen uit te voeren. Een
slak, met een afschuwelijke boeventronie, kroop voorop. De twee anderen,
magere, lelijke meelopers, kropen achter hem aan. Ineens vielen alle puzzelstukjes op hun plek.
De grote hoeveelheid slijm. De reikwijdte van het slijm. De doelgerichtheid van
de beslijmingen. Dit kon inderdaad nooit het werk van één slak alleen zijn. Hij
had AL DIE TIJD handlangers gehad!!
Verbijsterd en aan de grond genageld stonden wij daar. Een
kopje kletterde op de grond. Niemand merkte het. Ook het criminele trio niet.
Zij kropen gestaag en doelgericht door. Zo stond de wereld even stil. De
slakken kropen onverstoorbaar verder. Het was duidelijk dat ze naar onze jassen
op weg waren.
Opeens kwamen we weer bij zinnen. “AAARGH! Dat zijn ze! Dat zijn ze! GRIJP ZE!! Niemand de zaal uit!” riepen we door elkaar heen. We kwamen snel in actie. Een stokje en een papiertje was alles wat wij als arrestatieteam nodig hadden. De slakken leken volkomen overrompeld te zijn door hun arrestatie en uitzetting. Voor ze het goed en wel doorhadden waren ze niet meer op weg naar onze jassen, maar lagen ze in de tuin. Met een borrelend gevoel van voldoening en een stevige high-five knalden wij de deuren voor hun gemene neuzen dicht. Chew on that, sukkels!! Heerlijk, wat een overwinning. Wat lekker dat je dan toch die monsters te slim af kunt zijn. Ha. Dit alles is nu een maandje geleden. Ik schrijf deze blog, omdat ik vanochtend, op mijn dure buggy een XXL-slakkenspoor vond. Goorder, slijmeriger, smeriger dan ooit.
Op een extra zichtbare plaats. They‘re back.
Opeens kwamen we weer bij zinnen. “AAARGH! Dat zijn ze! Dat zijn ze! GRIJP ZE!! Niemand de zaal uit!” riepen we door elkaar heen. We kwamen snel in actie. Een stokje en een papiertje was alles wat wij als arrestatieteam nodig hadden. De slakken leken volkomen overrompeld te zijn door hun arrestatie en uitzetting. Voor ze het goed en wel doorhadden waren ze niet meer op weg naar onze jassen, maar lagen ze in de tuin. Met een borrelend gevoel van voldoening en een stevige high-five knalden wij de deuren voor hun gemene neuzen dicht. Chew on that, sukkels!! Heerlijk, wat een overwinning. Wat lekker dat je dan toch die monsters te slim af kunt zijn. Ha. Dit alles is nu een maandje geleden. Ik schrijf deze blog, omdat ik vanochtend, op mijn dure buggy een XXL-slakkenspoor vond. Goorder, slijmeriger, smeriger dan ooit.
Op een extra zichtbare plaats. They‘re back.
Ik beloof mijzelf en mijn lezers: op een dag lezen jullie op deze plek: WE GOT HIM.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten