Takkie Deel Een

Dankbaar en blij kunnen wij jullie vertellen dat sinds kort ons leven is verrijkt met onze oerlelijke maar schat-van-een-honde-knuffel Takkie. Hij kwam in ons leven zoals zoveel lelijke knuffels ergens binnenkomen: in een plastic zak vol oude rotzooi die oma meebracht. Toen Takkie zijn hoofd om de hoek van de tas stak, stonden we vol ongeloof te staren.

Om jullie een beeld te geven van wie Takkie is zal ik hem proberen te beschrijven.  Takkie is vagelijk geïnspireerd op de lelijke Fiep-Westendorp-hond die we allemaal kennen. Maar vergeleken met de Takkie die hier naast me ligt, zou de Takkie uit de Jip en Janneke boeken echt zó Miss World kunnen worden, terwijl onze lieve Tak het nog niet eens zou schoppen tot Miss Composthoop. 

Takkie is ruim vijfentwintig jaar geleden door een oude mevrouw gebreid. Wij vermoeden dat deze mevrouw heftige staar had. Of ongelukkigerwijs  net met deo in haar ogen had gespoten of met insectenverdelger of zo, en toen aan het breien is gegaan om alle misére te vergeten. Toch is Takkie daardoor geworden wie hij is: viezig bruin, lang, slap, uit verhouding, wanstaltig en miserabel maar ooooo zoooo lief. Mijn beleefde schoonzusje zei, met een brok in haar keel: "Hij lijkt net op een slappe pizzapunt." 
En dat is heel raak, heel raak.

Door zijn hulpeloze lelijkheid straalt hij echt iets uit van: "HELP me, als je het niet te druk hebt met alle leuke dingen in het leven, waar ik ook eigenlijk niet bij pas en… och laat maar ik zei al niks meer want zie mij nou liggen hier, tis ook te triest voor woorden, ga gauw wat leuks doen en vergeet me zo snel als je kan (als je tenminste niet te hard geschrokken bent van me) en dan echt supersorry daarvoor maar ik kan het in die zin ook niet echt helpen."
Dat lijkt veel om in een keer uit te stralen maar Takkie kan het. Morgen ga ik ‘m aan Snipje laten zien. Weet zeker dat ze op slag verliefd zal zijn.