Schone Schijn

Mijn bloedmooie dochters Snipje en Snaakje zien er elke ochtend gloedjefantastisch uit. Zeker de eerste vijf minuten nadat ze hun kleding aan hebben gekregen. Ze matchen, maar niet overdreven, en alles ziet er stoer/schattig/vertederend uit. Dat is altijd de look waar ik voor ga. Stoer/schattig/vertederend. Best specifiek. Anyway. Dat gaat dus -ik kleed ze om zeven uur aan- al voor acht uur, half negen helemaal mis.

Het begint al met de boterham met pasta, maar dat snap je. Weid ik niet over uit. Daarna de melk. Je kent het. Dan stap ik op de fiets. Twee tassen hangen al aan het stuur, één kind zit, en dan komt nummer twee naar buiten terwijl ik machteloos met een megazware, volgeladen moederfiets aan de hand sta.   

Voor vandaag (eind april) heeft zij op het laatste moment gekozen voor een Zwarte Piet-tenue. Over haar kleding heen. Vreselijk. Walgelijke kleuren ook. Foutglanzend goedkoop fluweel. Opzichtige veer. En dat gezicht eronder dan. Bloedserieus. En gewichtig. O MY GOODNESS. Ik kijk op mijn horloge en zie dat haar timing, as usual, perfect is. Ik MOET NU WEG!  

En zelfs al hebben ze wel hun snoezige kleertjes aan, dan kan het nóg mis gaan.  Bijvoorbeeld met vertederde vijftigjarige vrouwen. Die kletsen wat met Snipje/Snaakje die voorop de fiets zit, vragen hoe oud ze is en bladiebla,  en dan thuis kom ik erachter dat ze AL DIE TIJD twee MEGAlange groene snottebellen heeft gehad.. En dat ze de linker daarvan met haar mouw door haar hele snoet heeft geveegd en dat daarom haar ene wenkbrauw nu raar zit omdat die haren omhoog zijn vastgeplakt. Genaaaaaaaaaaant.

Ik hou me er maar aan vast dat ik er zelf wel heel leuk uitzie. Dus dat alle mensen op straat aan mij kunnen zien dat het niet aan mij ligt. Dat het overmacht is. Daar hou ik me maar aan vast. 
Dat ze het wel zullen zien aan mij. Dus.