Koken Met een Grote K

Een paar weken voordat mijn lieftallig tweede kind werd geboren had ik het huiselijk leven helemaal in de vingers. Kind 1 deed precies wat zij moest doen en luisterde direct en zonder morren naar alle moederlijke tips die ik haar gaf. Ik wist hoe de wasmachine werkte en kreeg zelfs bijna zin om de afwas met de hand te gaan doen. Als alles zo goed draait ben je natuurlijk toe aan level twee. 

Voor mij was dat: koken met de grote K. Met courgettes en pijnboompitjes en heuse teentjes knoflook en meer van dat soort verse dingen die gehakt, geperst, geborsteld en gesneden moeten worden. Na een jaar lang een P-dieet (pizza’s-pasta’s-pannekoeken-patat) waren we allemaal toe aan wat nieuws. Zuurkool. Ja, zuurkool werd het. (Met het idee van: back to the basics, naturel, lang leve de Hollandse Pot.) En natúúrlijk niet zomaar zuurkool, dat is voor dummies. Nee, zuurkool met apple-crumble erboven op, en dan daar bovenop weer walnoten, maar daar maakte ik maar even hazelnoten van. Een noot is een noot, waar of niet! Vrolijk postte ik op Facebook: 'Zin in mijn nieuwe gerecht van vanavond!'

Gerecht… Gerecht is een heel mooi woord...

Details van deze verschrikkelijke avond zal ik je besparen, maar om je een idee te geven: in zéér kort tijdsbestek had ik een rooje kop, overkokende piepers en een blérende dreumes die aan mijn twee benen hing waardoor ik maar met héél kleine stapjes door de keuken kon schuifelen. Daardoor kwam ik telkens overal net te laat aan, waardoor de zuurkool te hard ging, de appeltjes alweer bruin werden en de voorgewarmde oven weer op de afkoelstand ging. Toen ik mijn zielig prutje in de oven zette heb ik ook nog van pure ellende per ongeluk ‘grill’ en niet ‘oven’ aangezet…

Aan het eind van de avond bekeek ik de ravage. Aangebrande hazelnootbrokjes. Keuken een apocalyptische ravage. Zwarte wolken, murft door het hele huis. Kind alleen maar vla gegeten. En ik… kansloze ik, zat op Facebook voor een update. Die luidde:

'Ramp. Morgen pizza.'