Takkie Deel Twee

Ha! Ik heb Takkie bij Snipje geïntroduceerd. En wat denk je? SHE LOVES HIM! Ze vergeet zijn naam wel telkens. “Haaa! Jiefe, kweine …ehh…Tang?”  En weet je, die naam zou ook echt zo bij  onze nieuwe, lelijke knuffel passen, lekker lelijk: Tang. Perfect.

Snipje wilde Takkie, trots als ze is, meteen in haar minibuggy meenemen naar onze stamsupermarkt. Zij vindt wel dat iedereen fatsoenlijk op zijn billen hoort te zitten in een buggy. Takkie dus ook. Nu heeft Takkie hele-hele-hele dunne billen en een heel-heel-heel lang lijf dus  je kunt je voorstellen dat hij als een verlept vraagteken in de buggy hing. Snipje werkelijk strálend erachter. Bij elke tegenligger in de paden van de supermarkt hield Snipje even haar pas in en glimlachte ze uitnodigend zodat iedereen de gelegenheid had om Takkie te bewonderen  en hem complimentjes te maken. Ik hoorde echt serieus van één mevrouw de adem stokken in haar keel bij het zien van Takkie in de buggy en toen zei ze schor:
“(keelschraap) Wat eh….heb jij daar een mooie…eh…buggy…!  :S  (zenuwachtige kuch)“

Snipje glunderde. En weet je, als moeder word je dan toch emotioneel. Je gunt het die Takkie zo he. Ik had echt het idee dat hij zich nog nooit in een winkel had durven vertonen en dan nu zijn doorbraak had. In de liefdevolle trots en bescherming van Snipje  (aan wie je by the way duidelijk kon zien dat zij het NIET zou waarderen als IEMAND iets gemeens WAT DAN OOK over Takkie zou zeggen).

Takkie ligt nu naast me. Hij heeft een soort vredige gloed over zich heen. Hij ligt er raar bij, maar dat komt door zijn rare lijf. Hij lijkt gelukkig. Ik heb er nog over nagedacht om naar de breiwinkel te gaan en Takkie te pimpen. Maar weet je, dat zou zonde zijn. Tak is goed zoals hij is. Takkie is uniek. Takkie mag er zijn zoals hij is. De schat.