Takkie Deel Drie

Dit is een rectificatie. Een rectificatie van alles wat ik ooit over Takkie gepubliceerd heb. Takkie is geweldig. Wat deze merkwaardige ommekeer toch heeft veroorzaakt? Nou, ik heb leren haken.

Een bijzonder geduldige vriendin heeft mij leren haken en dankzij haar strakke begeleiding had ik aan het eind van de avond een prachtig gevormde roos af. Wat een beauty! Wat een succes! Haken rulez! Thuis ging ik meteen beginnen aan een sjaal. Want een sjaal is supermakkelijk, en je moet makkelijk beginnen, he.
Nou, die ‘sjaal’ ligt nu te huilen in een la. Hij is 'af'  as in: de twee bollen wol die er voor ingeroosterd stonden zijn op en er ligt een in elkaar gefrommelde hoop ellende die -als je er aan vier kanten tegelijk aan trekt- best een beetje wat weg heeft van een rechthoekachtige figuur. Ik verstopte hem snel, stak mijn neus in de lucht en sprak mezelf toe: ‘Dit is helemaal niet erg, kan gebeuren, alle begin is moeilijk, geeft niks, je best gedaan  en  oefening baa…….

….en daar lag Takkie. In al zijn volmaaktheid. Gebreid en wel. Ik pakte hem op. Al zijn steekjes waren recht en regelmatig. Niet één draadje hing los. En toen slaakte ik een klein gilletje: Takkie was UIT ÉÉN STUK GEMAAKT!! Zijn pootjes, zijn meterslange neus, zijn hele lijf. Hij was een wonder. Een wonder dat zesentwintig jaar geleden gemaakt is door een GENIE!! Jaja, ik weet wat ik over haar gezegd heb ik mijn vorige blog, ja leuk - haha. Haal ik terug. Mijn blik dwaalde weer naar mijn zelfgehaakte knoedel wol (die ik nu met geen goed fatsoen meer  ‘sjaal’ meer durfde te noemen) en toen… werd alles troebel.

Takkie, mijn jongen, sorry voor alles. Je bent een wonder. Schepster van Takkie, excuseert u mij. U bent een genie.