Diva Dreumes

Snipje is twee. En dat zullen we weten ook. Je merkt het ‘t best als we samen gaan shoppen. Zonder te twijfelen stapt zij de SPS in. Superstar, now we’re talking. Ze bestudeert, volledig onafhankelijk van mij, de kleding in de rekken. Als verkoopsters om haar lachen, lacht ze vriendelijk en beleefd terug, maar daarna gaat ze weer serieus aan het werk.

Als ze iets heeft gevonden van haar gading dan stapt zij daarmee in een rechte lijn naar een ruim pashokje. Ze doet het gordijn dicht en gaat aan haar knoopjes plukken. Als ik per ongeluk de grote-grote fout maak om mijn hoofd om het hoekje te steken en aan haar te vragen hoe het gaat, dan kijkt ze me bestraffend, doch geduldig aan. “Nee, mama! Jeg!!”  

Oke. Ahem. Ik moet dus jeg. Hoe durfde ik ook te denken dat ze hulp nodig had! Ik zal wel iets gedacht hebben in de trant van: ze is net twee, wat DOET ze daar? Domdomdom! Na een tijdje vraag ik: ‘Ben je klaar?’ En geloof het of niet, Snipje heeft nog niet eens zo’n hele uitgebreide woordenschat, maar op zo’n moment roept ze dus behoorlijk hard vanuit haar pashok: “Ik dachut NIE!”

En daar sta je dan dus he. De oekelige not so much-fashionable moeder uit te hangen. Verkoopsters kijken je meewarig aan. Precies twee jaar geleden was ik nog hip... Dat mag wel even vermeld worden, trouwens. Hip and happening. Echt hoor. Was ik zelf uuuuuren aan het shoppen. Nu ben ik de moeder (spreek vies uit) die met volle tassen buiten een hokje staat te wachten tot Snipje klaar is met draaikonten voor de spiegel (met luier en al). Ik sta er gewoon bijna nog erger bij dan een vader!! (spreek nog viezer uit). O wacht, ze heeft het ineens helemaal gezien hier in de SPS. Ze gaat weer. Duty calls.